Ελλάς εν καμίνω

 

 «Ελλάς εν καμίνω»

                          Ο Αίγειρος στη χώρα του σανού

      

Ο σανός, ως γνωστόν, είναι αποξηραμένο χόρτο, το οποίον οι καλοί βοσκοί θερίζουν πριν ωριμάσει τελείως και αποτελεί θαυμάσια τροφή για ζώα, συνήθως τετράποδα. Έλα όμως που πολλοί (και εννοώ πολιτικοί) νομίζουν ότι προσφέρεται και για να ταΐζουν (μεταφορικά βέβαια) και δίποδα. Ή νομίζουν, και το νομίζουν τόσο πολύ που στο τέλος το πιστεύουν κιόλας, ότι  ες  αεί  είναι ένα πρόσφορο μέσο για να μας δουλεύουν ασύστολα. Και ξεχνούν πως επειδή ο κοινός νους είναι το πράγμα που πιο δίκαια μοίρασε ο καλός θεούλης στους ανθρώπους, κάποτε, τα (νομιζόμενα) δίποδα θα ξεσπάσουν και οι λογής λογής ψεύτες και αχρείοι  θα …ψάχνονται.

Ο σανός λοιπόν αυτός, ή αλλιώς κουτόχορτο, συνδέεται άμεσα με τα πολιτικά ψεύδη, τα οποία χρησιμοποιούν αναλόγως προκειμένου να πάρουν την εξουσία από τους προηγούμενους, που και αυτοί με τον ίδιο τρόπο την πήραν, υποσχόμενοι δηλ. λαγούς με πετραχήλια και παρουσιάζοντας τα φύκια ως μεταξωτές κορδέλες.

Εννοείται ότι όλοι τους παρουσιάζονται ως «σωτήρες», μόνο που σαν καθίσουν στους κυβερνητικούς θώκους, βουλεύονται και βολεύονται ανέτως και, ξεχνώντας τις επαγγελίες τους, χρησιμοποιούν   γελοία επιχειρήματα , δηλ. σανό για το λαό, τον οποίον πλέον  θεωρούν τόσον ανόητο, ώστε να τρώει το κουτόχορτο και να εφησυχάζει.

Και, διά του λόγου το αληθές, θυμηθείτε ας πούμε το «λεφτά υπάρχουν», που το χάψαμε και δώσαμε την εξουσία σε ευφυέστατο πολιτικό, ο οποίος ύστερα από λίγο μας έμπασε στο μνημόνιο για να μας …σώσει, λέγοντας κιόλας ότι με το μπάσιμο αυτό στην επιτροπεία γαμψόνυχων εταίρων, το πλοίον (η Ελλάς) μπήκε πλέον σε σταθερή ….τροχιά(!!!). ΚΙ από κοντά παρατρεχάμενος ευτραφέστατος σωτήρας, έλεγε πως το μνημόνιο είναι σωτηρία της πατρίδας, καθ’ ον τρόπον  ο Σταρένιος (στην ταινία του τότε) φώναζε πως οι Γερμανοί κατακτητές είναι φίλοι μας.

Κι όταν αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε τη γλύκα του μνημονίου, νάσου ο άλλος με ανάλογο τρόπο μίλησε στα Ζάππεια 1,2,3  κι έσχιζε τα μνημόνια, μέχρι που πήρε την εξουσία και, να και φως στην άκρη του τούνελ, πλην η τσέπη μας συνέχιζε τους αναστεναγμούς. Τι σαξές στόρυ, τι αγορές έτοιμες με ανοιχτές αγκάλες (δηλ. πάλι δανεικά) και  η ανεργία στο κόκκινο και τα ταμεία στο άδειο.

Και τότε, ω τότε, ήρθε ο τρίτος που επαγγέλθηκε και τον οργανοπαίκτη, που θα παίζει το νταούλι και το ζουρνά και θα χορεύουν  η Μέρκελ και ο Σόιμπλε. Και τον πιστέψαμε, γιατί, εδώ που τα λέμε, τα θέλει και εμάς ο ….συγγνώμην, η πυγή μας. Κι αντί να χορεύουν αυτοί, συνεχίζουν να χορεύουν εμάς στο ταψί. Κι ενώ ο κόσμος στενάζει και βλέπει ότι αυτή η κατάσταση (8 χρόνια τώρα) συνεχίζει να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, οι εδώ οργανοπαίκτες  παίζουν το ίδιο βιολί σε σκοπούς φάλτσους, με επιχειρήματα που δεν αντέχουν σε καμιά λογική.

Να γιατί επιτέλους μου λύθηκε μια απορία που είχα από τον καιρό που έγινε εκείνη η τρελή ιστορία με τις άδειες των καναλιών τηλεόρασης. Τότε, θυμάστε, που ένας επίδοξος καναλάρχης, έβαλε, λέει, ενέχυρο κάποια βοσκοτόπια του σε νησί του Ιονίου. Κι έλεγα, πώς έγινε δεκτή  μια τέτοιου είδους υποθήκη και μάλιστα για δάνειο δεκάδων εκατομμυρίων. Ήταν απλό. Γιατί από τα βοσκοτόπια  θα είχαμε μεγάλη παραγωγή από σανό, για να ταΐζουν τους ….ιθαγενείς.

Αλλά θα συνεχίσω στο επόμενο.