«Eλλάς εν καμίνω»

       

Το ιστορικό γεγονός

και τα κολακευτικά ανδράποδα

          Τούτες τις μέρες που συντελέστηκε η πρώτη φάση του ξεπουλήματος της πατρώας γης της Μακεδονίας μας, ο ευτραφής υπογράψας υπουργός χρησιμοποίησε επανειλημμένως   στίχους του Καβάφη, στον οποίο, κατά δήλωσιν παρατρεχάμενου δημοσιογράφου, έχει ιδιαίτερη αδυναμία. Παράλληλα δεκάδες βουλευτές εμφανίστηκαν  στην τηλεόραση, σε εφημερίδες και ραδιόφωνα, αλλά και στη Βουλή, και με ρυθμό εμετικό (όρα και τον σπουδογελοίο βουλευτή) αναφέρθηκαν στη συμφωνία. Την οποία χαρακτήρισαν «ιστορικό γεγονός», στη στανική προσπάθειά τους να πείσουν το λαό ότι η συμφωνία αυτή είναι μέγα καλό για την Ελλάδα.

            Καβάφης και ιστορικό γεγονός, το θέμα μου σήμερα. Ο μεγάλος, λοιπόν,  ποιητής, ο πάντα επίκαιρος, δεν έγραψε για το μεγάλο ναι, αλλά για το μεγάλο ΟΧΙ. Προφανώς ο υπουργός, περιχαρής διά το επικείμενο κατόρθωμα (κατά  πως λέει ο λαός,  θέλει η ….να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει),  έκανε λαθροχειρία στους καβάφιους στίχους και μετέτρεψε το ΟΧΙ σε ένα μεγάλο ΝΑΙ, από μας  προς τον ομόλογό του των Σκοπίων.

Ώρα, επομένως, να του θυμίσω και τους παρακάτω στίχους του Αλεξανδρινού:

Οι άφθονοι έπαινοι και οι κολακείες

εις όλους μοιάζουν: Όλοι είναι λαμπροί

ένδοξοι, κραταιοί, αγαθοεργοί.

Κάθε επιχείρησίς των σοφωτάτη.

για να πάω , έτσι, στο ιστορικό γεγονός, που πιπιλίζουν ως καραμέλα οι πολιτικοί ταγοί (λέμε τώρα) της συμπολίτευσης, περιχαρείς κι αυτοί αναλόγως και πλειοδοτούντες εις την κομματική νομιμοφροσύνη.

            «Ιστορικό γεγονός» το χαρακτήρισαν, έχοντας για ακόμα μια φορά πνιγεί μέσα στο ναρκισσισμό τους και, αυτοθαυμαζόμενοι, θεωρούν εαυτούς προσωπικότητες ικανές να σταματούν ή να τρέχουν την Ιστορία, οσάκις οι ίδιοι θα το θελήσουν. Έτσι κραδαίνουν τη στερεότυπη φράση «είναι ένα ιστορικό γεγονός» σε κάθε απόφασή τους που προτείνουν για ψήφιση ή την ψήφισαν.

            Είναι τόση η κομπορρημοσύνη  τους αλλά και η ιστορική τους απαιδευσία, - εδώ δεν ήξεραν τι εστί Ίλιντεν - που νομίζουν ότι η ιστορία έχει έτοιμο τον στέφανο της δόξας για να τους περιβάλλει  όχι στο μέλλον, αλλά εδώ και τώρα. Δουλόφρονες και τιποτόφρονες (δεν έχουν το Θεό τους άλλωστε, κατά δήλωσίν τους) μολύνουν και αυτόν το χώρο της βουλής, ακόμα και με τη χρήση μέσα σ’ αυτήν σλαβικής λαλιάς για ελληνικές λέξεις.

            Τσανακογλείφτες  ευρωπαίων εταίρων μιλούν για ιστορικό γεγονός νομίζοντας ότι ο λαός θα το χάψει. Τι χαρές, τι συγχαρητήρια, τι βραβεία, «τι καλά παιδιά που είστε», όλα ακούστηκαν και έρχονται από την Εσπερία, απ’ όλους εκείνους δηλ. που μέχρι χτες ήταν στυγνοί δανειστές  και απεχθείς τοκογλύφοι. «‘Έχαιρε γαρ κολακευόμενος…» λέει ο Αισχίνης για κάθε τύραννο.

            Κι ακούγοντας αυτά χωρίς προβληματισμό, πιστεύουν και οι ίδιοι πως κι αν ακόμα η ιστορία του σήμερα δεν τους ανταμείψει δεόντως, σίγουρα ο ιστορικός του μέλλοντος θα πέσει στην παγίδα από τις αναθυμιάσεις του λιβανωτού που αναδύεται μέσα από τα βίντεο και τις εφημερίδες.

            Λένε πως η ιστορία διδάσκει, αλλά είναι και αδέκαστη. Πως κρίνει δηλ. αλάθητα, όσα  οι άνθρωποι, είτε ως άτομα είτε ως κοινωνικά σύνολα έπραξαν σε μια περασμένη εποχή. Είναι αυτό που αλλιώς το  λέμε, ότι αξιολογεί και καταχωρίζει στις χρυσές ή στις μελανές σελίδες της. Μπορεί δηλ. να αποδειχτεί πράγματι ένα γεγονός ιστορικό, αλλά από την αρνητική του πλευρά. Μόνο που τότε πια θα είναι πολύ αργά, μιας και θα το έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά.

            Μακάρι να πέφτω έξω.

«Eλλάς εν καμίνω»

Μας περισσεύουν και τα …. στέλνουμε

       Η είδηση, που πέρασε μάλλον  στα ψιλά του τύπου, είναι ότι από σήμερα δύο ελληνικά πολεμικά αεροπλάνα, ( κι άλλα δύο ιταλικά) θα απογειώνονται καθημερινά από την Ελλάδα και δε θα τραβούν για Αιγαίο, ως συνήθως, αλλά προς βορράν, για να εποπτεύουν τον εναέριο χώρο του …. Μαυροβουνίου!

          Γιατί, λέει, το ΝΑΤΟ οφείλει να προστατεύει την ασφάλεια των κρατών-μελών  του και, αν μια χώρα-μέλος δεν έχει αεροπλάνα, να στέλνει τέτοια των συμμάχων χωρών. Το Μοντενέγκρο  προφανώς δεν έχει πολεμική αεροπορία, και θα συντρέξουμε εμείς, ευπειθέστατοι εις τας εντολάς της συμμαχίας.

Γεννιούνται, λοιπόν, κάποια ερωτήματα που βασανίζουν εμάς, τους απλούς και αφελείς πολίτες, σχετικά με την ευαισθησία της συμμαχίας περί την ασφάλεια συμμάχου κράτους-μέλους της.

Αρχικά γιατί  ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ, που χρόνια τώρα καταπονούμε τους πιλότους μας να ξημεροβραδιάζονται σε μόνιμη  επιφυλακή για να διώχνουν πάνω από το ουρανό της θάλασσάς μας   τους κακούς γείτονες;

Για την ασφάλεια τη δική μας, από κράτος σύμμαχό μας, πού είναι η ευαισθησία της συμμαχίας; Η κυνική δήλωση «βρείτε τα μεταξύ σας» δεν δείχνει ευαισθησία, αλλά αναλγησία και απάθεια, για να μην πω σκοπιμότητα, που δεν συνάδει με τους όρους της συμμαχίας.

Και ύστερα, γιατί ΕΜΕΙΣ, και όχι και η Τουρκία; Δεν είναι και αυτή μέλος της συμμαχίας και, συνεπώς, οφείλει να συντρέξει  για την ασφάλεια του Μαυροβουνίου; Ή, μήπως δεν έχουν εμπιστοσύνη στη σύμμαχο Τουρκία;

Σ΄αυτήν την περίπτωση, λοιπόν, για ένα ακόμη λόγο, έπρεπε να συντρέχει  η συμμαχία την Ελλάδα και όχι μόνο να ζητούν από μας αεροπλάνα για την περιφρούρηση του μικρού κράτους της Βαλκανικής. Αλήθεια, από ποιον κινδυνεύει το κρατίδιο αυτό; Οι γείτονες του, φυλετικά όμοιοι εν πολλοίς, δε φαίνονται να απειλούν  τον ουρανό του.

Ή μήπως μας έβαλαν να στείλουμε τους πιλότους μας επειδή είναι έμπειροι; Αναμφίβολα τα παλικάρια μας εντάσσονται στους εμπειρότερους πιλότους του κόσμου. Αλλά αυτή τους την  ικανότητα, την θέλουμε για μας, για την άμυνα της πατρίδας και όχι για την εξυπηρέτηση πονηρών σχεδίων που βυσσοδομούν στα επιτελικά γραφεία του ΝΑΤΟ.

Μα, θα μας πουν, το Μαυροβούνιο ως σύμμαχος χώρα, έχει στείλει φαντάρους του στο …Αφγανιστάν! Ε, αυτό είναι πράγματι, ένα σοβαρό επιχείρημα.

Δεν ξέρω κατά πόσο η  είδηση είναι αληθινή και κατά πόσο θα περπατήσει αυτή η ιστορία. Δεν ξέρω κιόλας αν με τον τρόπο αυτό θέλουν να αποδυναμώσουν την αεροπορική μας ισχύ. Από αυτούς όλα να τα περιμένει κανείς. Ένα τελευταίο όμως:

Αν, λέγω αν, ο μη γένοιτο, συμβεί κατά εκεί μεριά καμιά «στραβή» ή κανένα ατύχημα σαν εκείνο, που έγινε τις προάλλες στο Αιγαίο, σκέφτηκε κανείς από τους «ευπειθέστατους» πού θα βρει τρύπα να κρυφτεί;

27 Απριλίου1941 - 27 Απριλίου 2018

      Αποφράδα ημέρα σήμερα. Στις 27 Απριλίου του 1941 οι νυν σύμμαχοί μας και εταίροι μας και δανειστές μας, οι Γερμανοί, μπήκαν στην Αθήνα τελικά, αφού έπαθαν μεγάλο κάζο στα οχυρά της γραμμής Μεταξά. 
    Δεν ξέρω πόσοι Έλληνες θυμήθηκαν το γεγονός σήμερα, μετά από 77 χρόνια. Δεν ξέρω πόσα σχολειά θυσίασαν μια έστω ώρα για να πουν και να μάθουν στα παιδιά μας, πως εκεί, στο Μπέλες και στο Νέστο υπήρξαν νέες Θερμοπύλες από τους πατεράδες και τους παππούδες μας, που υπερασπίστηκαν την εδαφική ακεραιότητα και την αξιοπρέπεια της Ελλάδας. 
    Δεν ξέρω ακόμα αν οι 300 της πλατείας Συντάγματος θυμήθηκαν, ως όφειλαν, να  τιμήσουν με ένα στεφάνι τους ήρωες.   Να τους θυμηθούμε, λοιπόν, έστω και σε τούτον εδώ το χώρο. Αντιγράφω….

      Και, πάντως, οι απόγονοι των κατακτητών συνεχίζουν να.... σκοτώνουν την Ελλάδα κατά πως έμαθαν από τους δικούς τους προγόνους.

Η αβάσταχτη βαρύτητα του ….ύπνου

«Eλλάς εν καμίνω»

Η αβάσταχτη βαρύτητα του ….ύπνου

          «Ο ύπνος θρέφει τα παιδιά κι ο ήλιος τα μοσχάρια» λέει ο θυμόσοφος λαός μας, μόνο που εσχάτως θέλουν κάποιοι με το στανιό να βάλουν και τα μοσχάρια να κοιμούνται σαν τα παιδιά.

Διότι, ο ύπνος ως γνωστόν, είναι μια ειδική κατάσταση ξεκούρασης και απόλαυσης, όπου με ήσυχη τη συνείδηση εισέρχεσαι εις τας αγκάλας του Μορφέως. Γι αυτό άλλωστε οι αρχαίοι μας τον θεοποίησαν. Παράλληλα, είναι και φάρμακο για τον άρρωστο.

Τούτων δοθέντων, οι καλοί (!) μας  κυβερνώντες διά στόματος υπουργών και στρατηγών, μας προτρέπουν να κοιμόμαστε ήρεμοι, ήσυχοι, ευδαίμονες… Προφανώς γιατί, συν τοις άλλοις, όταν κοιμόμαστε δεν …. τρώμε κιόλας, χορτασμένοι βέβαια από όλες τις υπέροχες γκουρμαδιές που  φροντίζει να μας σερβίρει απλόχερα, ολημερίς και ολονυχτίς, το τηλεοπτικό σκουπιδαριό.

«Να κοιμηθούμε ήσυχα» λοιπόν, ξεχνώντας την άδεια τσέπη μας, τα χρέη μας, το σπίτι μας που βγήκε στο σφυρί, τη γυναίκα με το ανάπηρο παιδί, που της έκοψαν το ρεύμα.

Μα κι αν ακόμα δεν κοιμόμαστε, «να κάνετε τον κοιμισμένο» μας συμβούλευσαν, όταν  κλέφτες  και βιαστές μπουκάρουν στο σπίτι σας.

Να κοιμηθούμε,  όταν όλοι αυτοί οι «κάθε καρυδιάς καρύδι» ξέρουν πως κι αν ακόμα βρεθούν στα χέρια της αστυνομίας, ύστερα από λίγο θα είναι έξω (κατά νόμον ευφυή) για να συνεχίσουν το ευγενές τους σπορ.

Κοιμηθείτε ήσυχα μας λένε και μη σκέπτεστε τους λαθρομετανάστες που γέμισαν την πατρίδα. Πήχτρα η Λέσβος και τ΄ άλλα νησιά, κατάληψη της πλατείας Σαπφούς στη Μυτιλήνη από …Αφγανούς, αλλά εσείς … «κοιμηθείτε».

Και καλά, να δεχτούμε την προτροπή του Α/ΓΕΣ, να κοιμηθούμε ήσυχοι, αν υπονοούσε ότι οι υπεύθυνοι για την άμυνα της χώρας επαγρυπνούν για μας.

Αμ δε. Τα τουρκικά πλοία αλωνίζουν το Αιγαίο και ενιότε εμβολίζουν «τυχαία» κανένα δικό μας. Και τα αεροπλάνα τους σαρώνουν τον ελληνικό ουρανό. Σιωπή! Κοιμηθείτε!

Οι αεροπόροι μας χάνονται από … vertigo, και όμως, έστε ψύχραιμοι …. Κοιμηθείτε, και μη ξεχνάτε ότι μας συλλυπήθηκε για το συμβάν και ο Ερτογάν. Στο κάτω κάτω τα σύνορά μας είναι και  σύνορα της Ευρώπης, μας θύμισε χτες ο Πρόεδρος. Λίγο το έχεις; Κοιμηθείτε, κι ας βγαίνει ο Γ.Γ. του ΝΑΤΟ δίκην Πιλάτου και μας συμβουλεύει «να τα βρούμε» μεταξύ μας. Κοιμηθείτε, δε βλέπετε ότι κανένας δε φιλοτιμήθηκε να του πει του ερίφη, «τότε για ποιο λόγο βρισκόμαστε στη συμμαχία;»

Δυο στρατιωτικοί μας, χωρίς να ξέρουμε  πώς, βρέθηκαν  στα χέρια των Τούρκων, και «γεύονται» τις φυλακές της Ανδριανούπολης. Αλλά εσείς Έλληνες, αφήστε το συνήθη καναπέ σας και … κοιμηθείτε. ΄Η, αν θέλετε, κοιμηθείτε ήσυχα, στον αγαπημένο σας καναπέ.

Η δόλια η μάνα τόλμησε να ρωτήσει «αν ήταν το δικό σου παιδί, τι θα έκανες;», ξεχνώντας η έρμη πως τα δικά τους παιδιά δεν πάνε στην παραμεθόριο. Το πολύ να δηλώσουν αντιρρησίες συνείδησης και να γίνουν στρατηγικοί σύμβουλοι. Σιωπή, μάνα, κοιμήσου κι εσύ ήσυχα, της είπαν με μια χειρονομία.

Κοιμηθείτε μας λένε, αλλά ο πολέμαρχος σαν είδε τα τούρκικα πλοία, έκλασε μαλλί και δεν τόλμησε να πλησιάσει  τα Ίμια κι έριξε το στεφάνι στη θάλασσα από μακριά. Εδώ σε θέλω κάβουρα… Λοιπόν κοιμηθείτε, του χρόνου ας μην κάνει τον κόπο να πάει, ας το ρίξει στο …Πασαλιμάνι.

Αλλά «κοιμηθείτε» ακόμα πιο ήσυχα γιατί σας ετοιμάζουμε και μαξιλάρι τώρα που τον Αύγουστο θα βγούμε από τα μνημόνια. «Καθαρή έξοδος σαν τον καθαρό ουρανό» μας είπε.

Πλην φοβάμαι ότι οι συνταξιούχοι πρώτοι, μετά το ξύπνημα θα δουν αυτόν τον ουρανό … σφοντύλι και τα άστρα μακαρόνια.

Επί του παρόντος όμως εσείς,  κοιμηθείτε!!! Νάνι, νάνι. Σιωπή…… η Ελλάδα κοιμάται.

«Eλλάς εν καμίνω»

Το Πάθος και τα πάθη μας

Πέρασε για άλλη μια φορά η Εβδομάδα του Πάθους, ήρθε και πάλιν η Ανάσταση, και, ιδού ξαναβρίσκουμε το ρυθμό μας επανερχόμενοι στα γνωστά άλλα  πάθη μας, τα οποία έχουν να κάνουν με την καταχνιά που έχει σκεπάσει εδώ και χρόνια τη χώρα μας.

Κιόλας άρχισαν  (συνεχίζοντας) να μας γανώνουν τα αυτιά δημοσιογράφοι αναλυτές, με τις δηλώσεις του Ερντογάν, του Μπιναλί, του Ζάεφ και των λοιπών (υποτιθέμενων) εταίρων μας  της Δύσης. Παράλληλα θα δούμε τους εδώ δικούς μας  να ξιφουλκούν με λεονταρισμούς και χαρακτηρισμούς ήκιστα εκτονωτικούς του εκρηκτικού κλίματος που δημιούργησε ο κακός γείτονας, τη στιγμή που η όλη κατάσταση στην Ανατολ. Μεσόγειο μυρίζει μπαρούτι.

Θα τα συνηθίσουμε και πάλιν όλα αυτά, όλα τα γνωστά πάθη μας,  όπως ακριβώς συνηθίσαμε «άβουλοι και μοιραίοι» κατά τον ποιητή, αυτόν τον καταιγισμό των μνημονίων, όλους τους αναστεναγμούς της τσέπης μας, όλα τα παιδιά μας που έφυγαν για να ζήσουν αλλού, όλες τις ληστείες και τους προπηλακισμούς αδυνάτων και διαμαρτυρομένων. Θα συνηθίσουμε να ….κοιμόμαστε, όπως ακριβώς το θέλουν οι ταγοί της εξουσίας.

Σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον, πώς να κουβεντιάσει κανείς για την ιδανική κοινωνία που μας πρότεινε με το λόγο  Του και την Ανάστασή Του. Άντε να ανοίξουν τα μάτια της ψυχής για να συλλάβεις το νόημα της Θείας Τραγωδίας  και να νιώσεις πως ό,τι ήθελε να μας πει Εκείνος, μας το είπε τόσο τραγικά ώστε θα έπρεπε όλους να μας πείσει.

Εμείς απλώς το παίζουμε ψευτολυπημένοι το Μεγαλοβδόμαδο και περιμένουμε πως και πώς να έρθει η Ανάσταση, για να πάνε τα ντέρτια κάτω.

Διότι οι καλοί άνθρωποι φρόντισαν να συνδέσουν τις  τραγικές στιγμές της κατηγορίας και της Σταύρωσης με τα δικά τους μέτρα, ώστε να λυπηθούν, να αγανακτήσουν για τον άδικο θάνατό Του, να ακολουθήσουν με καταφανή θλίψη το θεϊκό ξόδι, αλλά τελικά να γιορτάσουν με ξέφρενο τρόπο το Χριστός Ανέστη.

Υπάρχει εξάλλου και  η γνωστή δικαιολογία,  που είναι  η  κατά λέξη ερμηνεία  μιας προτροπής από τη θαυμάσια ευχή του Χρυσόστομου, που ακούγεται μια φορά το χρόνο, με τη λήξη της αναστάσιμης λειτουργίας του Μ. Σαββάτου. Τη ξέρουμε, μολονότι  οι πιο πολλοί, μόλις ακουστεί το Χριστός Ανέστη,  τρέχουμε στο σπίτι, όπου μας περιμένει  η τράπεζα γεμάτη. Στην ευχή αυτή, γίνεται λόγος για  τον Άδη που «επικράνθη» αλλά  - εδώ είμαστε - και για την τράπεζα που είναι γεμάτη με όλα τα καλά για «νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες».

Χριστός Ανέστη!!!

Στον απόηχο της  «25^ης Μαρτίου»

Σήμερα το μεσημέρι, ως σκάλιζα παλιά κιτρινισμένα φύλλα - συνήθεια αγαπημένη χρόνια τώρα – με τάραξε ο πληθωρικός βόμβος πολεμικών αεροπλάνων. Βγήκα να καμαρώσω τους αετούς, μα βρήκα μπόδιο τα σύννεφα. Κοίταξα κατά Όλυμπο μεριά και είδα την αντάρα να σκεπάζει τις κορφές και να παλεύει με τον Ήλιο, που είχε βαλθεί να ημερέψει το μυθικό βουνό.

 Ξαναγύρισα στα χαρτιά μου. Κι έπεσα πάνω σ’ ένα πεζοτράγουδο, που δημοσιεύτηκε στον «Ελεύθερο Λόγο» της Μυτιλήνης το 1916, γραμμένο από το Στρατή Μυριβήλη.

Και, σκέφτηκα να μεταφέρω στο διαδίκτυο το τελευταίο κομμάτι για τους χαρούμενους νεκρούς, που έπεσαν για τη λευτεριά του Νησιού μου.

Όσοι «πιστοί», διαβάστε το, σπονδή (και) στο χτεσινόν εορτασμό.

«Eλλάς εν καμίνω»

Εμείς οι ….ακραίοι και πατριδοκάπηλοι

        Ώστε έτσι, λοιπόν. Έτσι χαρακτηρίστηκαν όσοι έδωσαν το «παρόν» της Ελλάδας στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης. Και χαρακτηρίστηκαν  τόσο από τα επίσημα (λέμε τώρα) χείλη αρμόδιων  κυβερνώντων, όσο και από τον εσμό  εθελοτυφλούντων  μικρανθρώπων, που εκτρέφονται στις παρυφές της εξουσίας. Με το δικό τους μέτρημα κιόλας, τους βρήκαν …λίγους, κι ας ήταν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες.

            Αφήνω ωστόσο κατά μέρος το μέγα πλήθος και το μέγα πάθος που συντάραξε όλους τους «ρεαλιστές». Εκείνους δηλ. που ετοιμάζονται να ξεπουλήσουν το όνομα της Μακεδονίας, μιας και οι γείτονες μάς κάνουν τη χάρη να αλλάξουν  το όνομα ενός δρόμου και ενός αεροδρομίου(!).  Εκείνους που εκτελώντας, προφανώς, εντολές συμμάχων(!), δανειστών, πατρώνων  και λοιπών άσπονδων φίλων, της Εσπερίας,  προσπαθούν να μας πείσουν ότι τώρα είναι ευκαιρία να πουλήσουμε. Βλέπε και τη σπουδή με την οποία  ο Αμερικανός πρέσβης κάλεσε τον επικεφαλής της Ν.Δ. στο γραφείο του και του κούνησε το δάχτυλο.

            Επανέρχομαι όμως στους χαρακτηρισμούς. Τέτοιοι χαρακτηρισμοί, όταν εκστομίζονται από αγράμματους, αγεωγράφητους και ανιστόρητους, είναι σίγουρα τιμή για τους χαρακτηριζόμενους.

Γιατί κύριοι, αρχαιοκάπηλος  δεν είναι εκείνος που υπερασπίζεται την πατρίδα, αλλά αυτός που καπηλεύεται, που πουλά την πατρίδα. Ψάξτε στα πεπραγμένα σας  και θα βρείτε τέτοιους στον καθρέφτη σας.

Εσείς δεν υποθηκεύσατε με τα μνημόνια σας για 100 χρόνια την πατρίδα; Εσείς δεν ξεπουλήσατε, και συνεχίζετε να ξεπουλάτε, την περιουσία της Ελλάδας  στα γεράκια των Βρυξελλών; Εσείς  με τις πολιτικές σας δε διώχνετε τον ανθό της Ελλάδας στην αλλοδαπή; Εσείς δεν φτωχοποιείτε  εδώ και χρόνια τους Έλληνες, υπείκοντες  στα κελεύσματα ανάλγητων τοκογλύφων;

Αλλά και αγεωγράφητοι δείχνετε, και ανιστόρητοι, όταν είστε πρόθυμοι να βλέπετε άνω ή βόρεια Μακεδονία  με την ιστορική σας γνώση να φαίνεται ότι αρχίζει από το 1945 και μετά.

Ναι, ήμουν κι εγώ ο …πατριδοκάπηλος εκεί.

Και ξέρετε γιατί; Γιατί αν δεν πήγαινα θα έτριζαν τα κόκαλα του πατέρα μου, που έχυσε αίμα στη Μικρασία. Γιατί, ως δάσκαλος δίδαξα στους μαθητές μου, τις πατροπαράδοτες αξίες που μας άφησαν οι πατέρες. Γιατί ακόμα, θα ντρεπόμουνα να δω στα μάτια τους μαθητές μου, εκείνους που ριγούσαμε μαζί  τότε, που τους δίδασκα  τον  Όρκο των Φιλικών ή τον «Εκδικητή» του Καρκαβίτσα….

Ας είναι. Είμαι ανυπόμονος να δω, αν ο λαός που θα κατακλύσει την ιστορική πλατεία της Αθήνας την Κυριακή θα είναι πάλι … λίγοι, ακραίοι και πατριδοκάπηλοι.