Η Ελλάδα των ‘’Πουαρώ’’...

Η Ελλάδα των ‘’Πουαρώ’’...

Πάνε σαράντα και πλέον ημέρες που η Ελλάδα ζει στο ρυθμό του ειδεχθούς εγκλήματος στα Γλυκά Νερά. Ένας θεός ξέρει πόσο θα τραβήξει ακόμα αυτή η πανελλήνια ομαδική (πλην και μαζοχική;) παράκρουση, να ξημεροβραδιαζόμαστε με τις λεπτομέρειες της αποτρόπαιης πράξης, που σκόρπισε πόνο σε δύο οικογένειες και στέρησε από ένα μωρό - παιδί, τη μάνα και τον…. πατέρα.

Φτάσαμε δηλονότι στο σημείο να ασχολούμαστε νυχθημερόν με τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες του φονικού και να ακούμε με περισσή προσοχή τον πάσα ένα ‘’ειδικό’’ που, καλεσμένος ή απρόσκλητος, βγαίνει στο γυαλί για να μας διαφωτίσει. Είναι μάλιστα τόσον ελκυστικό το θέμα και το θέαμα, ώστε να αφήνουμε κατά μέρος άλλα σοβαρά, που ταλανίζουν και ταλαιπωρούν την ελληνική κοινωνία όπως είναι το εργασιακό νομοσχέδιο και η πανδημία. Υποψιάζομαι πως ετοιμάζουν πλερέζες και μαύρον ρουχισμόν οι επαγγελματίες συνδικαλιστές αλλά και, κυρίως, οι μεγάλες προσωπικότητες του σερβάιβορ και των άλλων τηλεοπτικών (υπο)προϊόντων υψηλής αισθητικής που μας σερβίρει η τηλοψία, όπου συμπρωταγωνιστεί η λάσπη, κυριολεκτικά, στέλνοντας πολλαπλά πολιτιστικά και ηθικά μηνύματα (όρα και Άγριες μέλισσες).

Λοιπόν, οι απανταχού δημοσιολογούντες, με πρωταγωνιστές, εννοείται, μεγάλα ονόματα της σοβαρής ή ασόβαρης δημοσιογραφίας και, βεβαίως βεβαίως, όλες οι τηλεπερσόνες που ειδικεύονται στο ξεκατίνιασμα προσώπων και καταστάσεων και που με άφατη ευχαρίστηση ρίχνονται στην εξιχνίαση κάθε φορά εγκληματικών ενεργειών με ανακριτικόν ύφος πολλών καρατίων, μας έκαναν όλους ειδικούς περί τα εγκλήματα και την εξεύρεση των ενόχων. Έτσι, όταν η αστυνομία έκανε τελικά, γι‘ ακόμα μια φορά, σωστά τη δουλειά της, οι μισοί Έλληνες είπαν ‘’εγώ το είχα πει’’ και οι άλλοι μισοί ’’εγώ το είχα καταλάβει’’. Άσε που μερικοί από τους πιο ειδικούς βγήκαν να πουν και τον… καλό τους λόγο, ότι άργησε πολύ η αστυνομία να πιάσει τον ένοχο.

‘’Πουαρώ και ‘’Μαιγκρέ’’ γέμισε η Ελλάδα και μην τολμήσει πια κανένας επίδοξος εγκληματίας να κουνηθεί. Τα κανάλια γέμισαν από ειδικούς κυνηγούς εγκληματιών, που βέβαια, το αστυνομικόν τους δαιμόνιον ελλοχεύει για να ξεμπροστιάσει ανά πάσα στιγμή τους ‘’κακούς’’. Τελικά μοιάζουμε - βάζω κι εμένα - με τον παλιό εκείνον ταξιδευτή που επειδή πήγε στην Πόλη μια φορά, νόμισε ότι κατείχε πλέον όλα τα μυστικά της Ανατολής.

Βάζω και εμένα μαζί, γιατί έχοντας διαβάσει καμιά δεκαριά αστυνομικά μυθιστορήματα της Αγκάθα Κρίστι και έχοντας δει άλλες τόσες ταινίες με τον Σέρλοκ Χολμς, βάλε και πολλά τεύχη των περιοδικών ‘’Μάσκα’’ και ‘’Μυστήριο’’ που διαβάζαμε τότε κρυφά από χέρι σε χέρι, ήταν επόμενο να…. μυριστώ αμέσως τον ένοχο. Και διά του λόγου το αληθές, επικαλούμαι τη μαρτυρία του φίλου Πάνου, που του το εκμυστηρεύτηκα προ καιρού στο πάρκο της Κατερίνης κατά τον εβδομαδιαίο περίπατό μας.

Υ.Γ. Να προσθέσω ότι εκείνη, τη μακρινή πια, όμορφη εποχή των παιδικών και εφηβικών χρόνων, την επιμόρφωση (!) επί του αντικειμένου την κάναμε στο θερινό σινεμά ‘’ΝΙΚΗ’’ στη Μυτιλήνη, βλέποντας τις ταινίες του Λέμυ Κώσιον με τον Έντυ Κωνσταντίν.