EΛΛΑΣ   ΕΝ ΚΑΜΙΝΩ

Πολιτικά κάλαντα Πρωτοχρονιάς 2018

Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά του Έτους που μας μπήκε

αλί μας, γι άλλη μια φορά, άδειες τις τσέπες βρήκε.

Τα κάλαντα θε να σας πως χωρίς τον ορισμό σας,

κι αν κάποιους τους στενοχωρώ, το φταίξιμο δικό σας.

Καλή χρονιά σε όλους μας, αρχόντους αφεντάδες,

αριστερούς και δεξιούς μαζί και κατσαπλιάδες.

Να αρχίσω απ’ τον Πρόεδρο, άνδρα τα πρώτα «φέρων»,

εύχομαι νά ‘χει  κατά νουν, της χώρας το συμφέρον.

Πάκη μας, Πρόεδρε καλέ, δεξιοαναθρεμμένε,

όπου ‘χεις άσπρα τα μαλλιά, σοφία στο κεφάλι

ξέρεις καλύτερα απ’ εμέ ,

                                                     αυτό το λένε άλλοι,

ότι ο άνδρας ο σοφός είναι πολύ προσεχτικός,

δυο πράγματα πού βάζει.

Το ένα είναι η υπογραφή, αν το καζάνι βράζει!

Πρόσεχε, Εξοχώτατε, τα διατάγματά σου

που ξεπατώνουν το Λαό,

‘τι έτσι θε να στερηθείς την υστεροφημία

….στα στερνά σου

Είπαμε για τον Πρόεδρο, να πω για τον Αλέξη,

άνδρα λαμπρό και ευφυή και τρισχαριτωμένο,

που έσχιζε μνημόνια κι έπαιζε νταούλι

και χόρευαν και έτρεμαν οι Ευρωπαίοι ούλοι.

Αλέξη μας, αγόρι μας,

ως έχων αυταπάτες,

την πάτησες και έγινες …λαπάς

στων μνημονίων τις στράτες.

Πλην, όντας «αισιόδοξος αθεραπεύτως»,

υπόσχεσαι ότι έρχεται η ανάπτυξη αφεύκτως

και με επενδυτές φέροντες δισεκατομμύρια,

θα μας λυτρώσεις απ’ τα πάθια μας τα μύρια

και λήγοντος, τον Αύγουστο, του μνημονίου,

-ω! τι χαρά-

θα αυξηθούν τα γεύματα του…Σχολείου!

Χρόνια πολλά στον Πάνο μας, πολέμαρχο ουσίας,

που γεύεται τα αγαθά ηδίστης εξουσίας

και ξιφουλκεί κατά του οχτρού με ύφος κλάσεως πρώτης

 κραδαίνοντας ακόντιον ως άλλος Δον Κιχώτης.

Κι ως τώρα το έφερε ο λόγος για υπουργούς,

λάμπων αστήρ, ο Ευκλείδης μας, μες τους δημιουργούς

της δίκαιης ανάπτυξης που έρχεται και νάτην,

μ’ αμέτρητους επενδυτές που συνωστίζονται στα σύνορα, εις …μάτην.

Χιλιόχρονος κι ακλόνητος στη θέση σου να μείνεις,

σε θέλουμε, σωτήρα μας, μαθήματα ελληνικών να  …δίνεις.

Ώρα να πω για τη ΝουΔου, το κόμμα εξουσίας,

που ονειρεύεται ξανά τους θώκους σωτηρίας!

Να ανεβάσει ποσοστά, να βγει πρώτη και πάλι,

εντός εκτός και επί ταυτά στων μνημονίων την αγκάλη.

Κούλη μας, αρχηγέ καλέ, πορφυρογεννημένε,

πού ‘χεις τις χάρες τις πολλές, πατρός τις ευλογίες,

τα ήξεις αφήξεις μόλα τα, κάνε μας το χατίρι,

πες  μας αν πρόκειται να δει η τσέπη μας χαΐρι.

Τι θα γενεί με τους μισθούς και τι με τις συντάξεις;

Θα βρουν τα νιάτα μας δουλειά, οι άνεργοι εργασία;

Θα ‘χουν οι άρρωστοι γιατρό, περίθαλψη, υγεία;

Η εργατιά θα αμείβεται καθώς σ’ αυτήν ταιριάζει,

ή θα της βγαίνει η ψυχή, θα λιώνει απ’ το μαράζι;

Κι εσείς υπόλοιποι εκλεκτοί, απάντων των κομμάτων,

άνδρες, ευπάτριδες βουλευτές και γυναικών οι πρώτες,

πάψτε να είστε … κότες.

Υψώσατε ανάστημα θάρρους και παρρησίας,

«στοπ» εις το χειροκρότημα κάθε ανοησίας.

Εύχομαι σ’ όλους  γενικώς υγεία, ευτυχία,

‘τι σ’ όλους μας χρειάζεται πολλή αισιοδοξία.

Έτσι κι εγώ, όντας πιστός στο έθος των Ελλήνων,

τούτα τα κάλαντα έγραψα, ως ήπια ολίγον …οίνον.

Ευχές καλές από καρδιάς επί της ύλης όλης,

τις έγραψεν ο Αίγειρος, ο …εξώλης και προώλης.

                        Χρόνια  Πολλά σ’ όλους

EΛΛΑΣ   ΕΝ ΚΑΜΙΝΩ

Λέσβος η πολύπαθη, η πανέμορφη

Τώρα που ετοιμάζομαι να φύγω, θα το είχα βάρος στη ψυχή αν δεν  έγραφα δυο λόγια πρόκληση και πρόσκληση για το νησί, που το  ταρακούνησε άσχημα ο εγκέλαδος, λες και το γουρσούζεψαν όλοι εκείνοι οι μεγαλόσχημοι ηγέτες και ηθοποιοί που ήρθαν πέρυσι και με τις μεγαλόστομες και ξενόγλωσσες  ευχές και λαλιές τους  θέλησαν  το παίξουν, κι αυτοί, αλληλέγγυοι.

Πιστός λοιπόν, στο ετήσιο καλοκαιριάτικο ραντεβού με το νησί μου, την αγάπη μου, το νησί της Σαπφούς και του Αλκαίου, του Μυριβήλη και του Εφταλιώτη, του Ελύτη και του Θεόφιλου,  τώρα τραβάω πάλι – δόξα τω Θεώ – για τη Λέσβο των ονείρων μου,

Όχι πως δε μ’ αρέσει η Πιερία, το έχω πει και γράψει τόσες φορές. Κεραυνό να ρίξει του Όλυμπου ο Ρήγας να με κάψει. Όμως πώς να το κάνουμε; Όσο τα χρόνια στοιβάζονται στις πλάτες μας, τόσο η νοσταλγία και οι πρωτινές μας οι αγάπες,  μας πληγώνουν ηδονικά.

Ναι, λαχταρώ το πράσινο λαδί της ελιάς, που κατεβαίνει ίσαμε στο κύμα δίπλα. Λαχταρώ το άσπρο βότσαλο της ακρογιαλιάς των Μυστεγνών, του χωριού μου. Λαχταρώ να ανάψω το κεράκι μου στον Ταξιάρχη και στον Άγιο Ραφαήλ.

Λαχταρώ να μπω στη βάρκα φίλων μου κι εκεί στα ανοιχτά,  αγναντεύοντας τα βουνά της Μικρασίας από τη μια  και την απεραντοσύνη των ελαιώνων της Λέσβος από την άλλη, να ψαρέψουμε  ταπεινά ψάρια, κι ύστερα να βγούμε και να μας τα ρίξουν στο τηγάνι και να τα τιμήσουμε  δεόντως, τη συνοδεία λεσβιακού ούζου μοναδικού.

Κι αναλογίζομαι,  ψαρεύοντας εκεί μεσοπέλαγα, την ώρα που πέφτει ο ήλιος, να ακούσω το «Φως ιλαρόν…» από τη γνήσια αυθεντική φωνή του Φώτη, του μοναδικού  εδώ και σαράντα χρόνια ψάλτη του μοναστηριού του Αγίου Ραφαήλ.

Γιατί, τούτο το νησί έχει ακόμα αρκετά από εκείνα τα απλά και ανόθευτα, όσο κι αν προσπαθεί να τα μπασταρδέψει ο «πολιτισμός» της κατανάλωσης και ο πολυπολιτισμός της παγκοσμιοποίησης.

Να πας. Να δεις θάλασσες γάργαρες και κολπίσκους γραφικούς. Να νιώσεις τις πατούσες σου να καίγονται πάνω στα βότσαλα και τις λίτρες  της ακροθαλασσιάς, να δεις αιωνόβια λιόδεντρα  σκαρφαλωμένα στις βουνοκορφές ή ν’ απορείς πώς καταφέρνουν και τα βγάζουν πέρα με τις ρίζες τους μέσα στο αλμυρό νερό.

Να πας, να περπατήσεις και να ανασάνεις τον αγέρα που μοσχομυρίζει ρίγανη και λιόφυλλο ξερό. Να κάτσεις παρά θίν’ αλός, που λέει ο λόγος, με φίλους  παλιούς κι αγαπημένους και να τραβήξεις  τα ούζα σου με λιαστό χταπόδι ψημένο στα κάρβουνα. Και με σαρδέλες Καλλονής βέβαια.

Και να βλέπεις και τον ήλιο στη δύση του, κατακόκκινο να κάνει βουτιά στο πέλαγος. Κι αν τύχει και είναι κι Αύγουστος θα δεις εκείνο το ολόγιομο φεγγάρι, τη λεσβιακή σελάνα, να σε μαγεύει με το μέγεθος και με το χρώμα της.

Να δεις, αν θέλεις, χορούς απτάλικους και καρσιλαμάδες και να σε φέρει πίσω κανένας σκοπός και στίχος μικρασιάτικος!

Έλα να δεις ένα μαύρο Ταξιάρχη έτοιμο να σου μιλήσει και να προσκυνήσεις την Παναγιά την Αγιασώτισσα.

Να καμαρώσεις μεράκια παλιών τεχνιτών σε σπίτια και κτίρια παραδοσιακά και να δεις μαζί δέντρα προϊστορικά απολιθωμένα, πέτρινα γιοφύρια και κάστρα μεσαιωνικά. Και να δροσιστείς σε πευκώνες και σε νερά τρεχούμενα. Και καταρράχτες θα βρεις ακόμα, αν το ψάξεις.

Έλα  να ακούσεις το γκιώνη να κλαψουρίζει μέσα στη νύχτα,  να έχεις τους γλάρους παρέα σε φιλικές ακρογιαλιές, να σε ξυπνήσουν  τα πρωινά οι δεκοχτούρες και σπουργίτια.

 Θα δεις και σκίουρους να τρέχουν μες τα πόδια σου και φιλικές αλεπούδες να  κυκλοφορούν  σχεδόν  αμέριμνες.  Και γαϊδούρια βέβαια! Υπάρχουν ακόμα τα      « συμπαθή εκείνα ζώα» κατά τον Καβάφη.  Original  γαϊδούρια, που δεν έχουν καμιά σχέση με εκείνα του Συντάγματος και του Κολωνακίου. Έλα!

                                                          

Υ.Γ. Μόλις άνοιξα το υπολογιστή για να στείλω  τούτο το κείμενο στην εφημερίδα, πληροφορήθηκα ότι ο Πάπας έστειλε 50.000(!) € για τους σεισμόπληκτους της Λέσβου. Πω, πώ!! Καταξοδεύτηκε ο άνθρωπος.

«Ελλάς εν καμίνω»

Τους σχίσαμε….

        Δεν έχω καμιά πρόθεση να χαλάσω τη σούπα των κυβερνώντων που πανηγυρίζουν τη συμμόρφωσή τους  στις επιταγές του Σόιμπλε με καθυστέρηση δύο εβδομάδων «για επικοινωνιακούς λόγους» (κατά δήλωσίν του).

Ούτε ακόμα  να χαλάσω  και τη διάθεση του ελληνικού λαού, που πλέει πλέον σε πελάγη ευτυχίας και αισιοδοξίας, πληροφορηθείς ότι μέχρι το 2060, αυτός, τα παιδιά του, τα εγγόνια του και τα δισέγγονά του  θα πληρώνουν τις πολιτικές εκείνες που οδήγησαν στη πτώχευση της χώρας και την πολιτική εκείνων που συνεμορφώθησαν εις τας υποδείξεις των τοκογλύφων δανειστών, που θέλουμε να τους αποκαλούμε και εταίρους.

Πρέπει να είμαστε ευτυχείς που μας στραγγίζουν τα εισοδήματά μας, διότι έτσι συμβάλλουμε στην ύπαρξη πλεονασμάτων για να πληρώνουμε τόκους, ζώντας υπό καθεστώς επιτροπείας και όντας αποικία της Γερμανίας, όπως έγραψε και η  Politiko. Ευτυχέστατοι, εννοείται, διότι παρ’ όλα αυτά είμαστε Ευρωπαίοι εμείς και ζούμε στη ζώνη του ισχυρού νομίσματος, που λέγεται ευρώ.

Και βέβαια, πανηγυρίζοντας την επιτυχία, μιλούν για τον αγώνα που έδωσαν διαπραγματευόμενοι επί μήνες, δε μας λένε  ωστόσο, τι άλλο χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί, αν δεν διαπραγματεύονταν. Σε τελική ανάλυση δηλ. «ώδινεν  όρος και (δεν) έτεκε (ούτε) μυν».

Έτσι θα περάσει χαλαρά το καλοκαίρι, θα πάει ο κόσμος να κάνει κανένα μπάνιο, θα απομακρυνθεί από το πλυντήριο της καθημερινής τηλεοπτικής ανοησίας και θα νιώσει και εθνικά υπερήφανος πληρώνοντας τις δόσεις του φόρου και του επερχόμενου ΕΝΦΙΑ, γιατί θα συμμετέχει ενεργώς στην ανάπτυξη που …έρχεται.

Να την, να την πετιέται και αν τη δείτε πουθενά να το πείτε και σε μένα και σ’ όλους εκείνους της παλιάς σχολής, που όταν βάζουν  ένα λίτρο βενζίνη με 1,45 ευρώ, δηλ. 490 δρχ., πάει ο νους μας στην προ ευρώ εποχή που την πληρώναμε με 180 δρχ.

Αλήθεια, κάνατε ποτέ αναγωγή τις σημερινές τιμές σε εκείνες της εποχής του εθνικού νομίσματος; Πληρώσατε ποτέ, τότε, για ψωμί 250 δρχ., για μαϊντανό 170, για γάλα 440, για τσιγάρα 1500, για αστικό λεωφορείο 400 ή για γλυκύ βραστό 800;

Ναι, αλλά τώρα έχουμε δυνατό νόμισμα. Και λοιπόν; Το έχουμε. Κι ενώ καθημερινά λιγοστεύει στην τσέπη μας, οι τιμές των αγαθών τραβούν την ανηφόρα ή, στην καλύτερη περίπτωση, μένουν σταθερές.

Ναι, αλλά αν πάμε σε εθνικό νόμισμα, μας περιμένει το χάος!!! Γιατί, πώς θα αγοράζουμε προϊόντα από έξω, πώς θα παίρνουμε πετρέλαιο, ριγκάτο, γάλα(!), κρέας (!), αυτοκίνητα, λεμόνια (!), πατάτες (!) προσούτο, φάρμακα, αβοκάντο…..;

Μα, όπως τα αγοράζαμε και τότε, που είμασταν εκτός ευρώ. Και όπως τα αγοράζουν όλες οι εκτός ευρώ χώρες.

Μα εμείς δεν είμαστε αυτάρκεις, δεν παράγουμε, δεν..δεν…

Δηλαδή, τελικά το πρόβλημα δεν είναι ευρώ ή εθνικό νόμισμα, αλλά είναι πρόβλημα παραγωγής και ανάπτυξης. Γιατί η Ελλάδα ό,τι παράγει με το ευρώ (προϊόντα και υπηρεσίες) θα το παράγει με δικό της νόμισμα. Τα ευρώ είναι ξένο, ενώ το άλλο θα είναι δικό μας και θα είναι δικό μας εργαλείο ανάπτυξης.

Κι εκεί που τώρα περιμένουμε να έρθουν οι επενδυτές, σιγά μην έρθουν με τα μυαλά που κουλαντρίζουμε, εμείς θα  έχουμε τη δυνατότητα να γίνουμε νοικοκύρηδες σε ένα κυρίαρχο κράτος, αρκεί βέβαια να υπάρχουν ηγέτες γνώστες, ειλικρινείς και, προπαντός, έντιμοι, που θα μιλήσουν, θα δράσουν με μεθοδικότητα και θα μιλήσουν στο λαό με κρίση και αλήθεια.

Και με λογική. Μακράν από κείνα που ζήσαμε τόσα χρόνια, με θαλασσοδάνεια και διακοποδάνεια ή δάνεια (θυμηθείτε) για να παίξουμε στο χρηματιστήριο(!) όπως μας προκαλούσε με απαστράπτον χαμόγελο εκείνος, ο διάγων πλέον εις το Αφγανιστάν.

Δόξα τω θεώ η πατρίδα έχει και χώμα και νερό και θάλασσα και ορυκτά αποθέματα και ήλιο (αρκεί να σταματήσουν να τον κρύβουν με τις ουρές τους εκείνα τα περίεργα αεροπλάνα που γεμίζουν τον ουρανό μας). Κι έχει ακόμα μέγα αριθμό μορφωμένων νέων ανθρώπων που διαθέτουν  και το ερευνητικό και το εμπορικό δαιμόνιο, που μαζί με το ελληνικό φιλότιμο θα μπορούσαν να κάνουν θαύματα.

Έχει, και μπορεί μόνη της, χωρίς νταβανζήδες εταίρους να αναπτύξει το δικό της πλούτο και να κάνει τη ρήξη και την ανατροπή.

Δύσκολο, ναι. Σίγουρα όμως, η μόνη λύση.

Η σφηκοφωλιά

        Αντέδρασε ένας καλός μου φίλος με την αποστροφή μου στο προηγούμενο σημείωμα, ότι τα δεινά του ελληνικού λαού δεν πρόκειται να σταματήσουν όσο είμαστε μέσα στη σφηκοφωλιά του ευρώ.

            Και αντέδρασε με το γνωστό αφορισμό «αλίμονό μας , αν βγούμε από το ευρώ!», που τον ακούμε  από την πρώτη ημέρα της «σωτηρίας» μας, από τότε δηλ.  που ο Γιωργάκης μας έμπασε στο μνημόνιο. Ή ευρώ, λένε, ή χάος. Έκτοτε όλη  η πολιτική (υποτιθέμενη) ηγεσία μετά των ηγετίσκων (αυτοαποκαλούμενων σωτήρων), σε αρμονική σύζευξη με τη μάζα μεγάλων και μικρών δημοσιογράφων, σχίζουν άπαντες τα ιμάτιά τους και βγάζουν σπυράκια σαν ακούουν την αντίθετη άποψη, την επιστροφή  σε εθνικό νόμισμα.

            Το ότι, βέβαια, εκεί πηγαίνει το πράμα, είτε το θέλουμε είτε δεν το θέλουν, μοιάζει να είναι αναπόφευκτο.

            Ταμπού λοιπόν το ευρώ και «μη μιλάτε για εθνικό νόμισμα». Γιατί, αν βγούμε από το ζηλευτό νόμισμα, έρχεται η καταστροφή. Ενώ τώρα, η ανάπτυξη τρέχει από τα μπατζάκια μας. Δεν πτωχεύσαμε, απλώς πτώχευσε η τσέπη των πολλών, εκτός, εννοείται, των βολεμένων της εκάστοτε πολιτικής νομενκλατούρας.

            Οι μισοί Έλληνες νιώθουν τη φτώχεια στο πετσί τους (αυτό δεν είναι δικό μου, είναι το γνωστό μοτό των επαγγελματιών της πολιτικής και από κοντά συνδικαλιστών που αγωνίζονταν πάντα για το «πετσί» τους). Ευρώ, και τα λουκέτα  φιγουράρουν  σε πόρτες των μαγαζιών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, ευρώ με εκατοντάδες χιλιάδες νέους Έλληνες να φεύγουν στο εξωτερικό για δουλειά και να έχεις από πάνω και τον Καζάκο να τους αποκαλεί προδότες, μόνο που μας κούνησε το δάχτυλο, αλλά δε μας είπε πόσα τσεπώνει το μήνα ο ίδιος χύνοντας τον ιδρώτα του στο παλκοσένικο.

Ευρώ κι ας αυξήθηκαν οι αυτοκτονίες, ευρώ, ευρώ με την ανεργία στο 30 %.  Και ευρώ των μνημονίων, ευρώ της  ψευτιάς και της …παπαριάς. Ευρώ της υποθήκευσης της χώρας για 99 χρόνια. Ευρώ του κόφτη των συντάξεων και των μισθών, των μέτρων και των αντίμετρων. Ευρώ και θέλουν να ξεχνάμε πως οι απόγονοι των Ναζί χρωστάνε στην Ελλάδα το κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές αποζημιώσεις.

Ευρώ των ατέρμονων διαπραγματεύσεων με τοκογλύφους ολκής, τάχατες φίλους και εταίρους. Ευρώ κι ας λένε τα δικαστήρια ό,τι θέλουν για τα αντισυνταγματικά μέτρα φόρων και κρατήσεων.

Ευρώ, είμαστε Ευρωπαίοι εμείς, του Σόιμλε, της Μέρκελ, του Μοσχοβισί και του Ντράγκι, του Γιούγκερ και του Ευκλείδη, που παραδίδει μαθήματα ελληνικής γλώσσας.

Ευρώ της Fraport και των ιδιωτικοποιήσεων, αλλά και των συνεχώς ερχομένων και μηδέποτε αφικνουμένων επενδύσεων. Ευρώ των αγορών και των πανωτοκίων του Τόμσεν και των λοιπών αρπαχτικών.

Ευρώ των συσσιτίων, ευρώ των κατασχέσεων  και των μπατιριμένων ασφαλιστικών Ταμείων, αλλά και ευρώ των έτοιμων  (για μετάφραση στα ελληνικά) νομοσχεδίων.

Ευρώ επειδή το «μετά» δηλ. η ρήξη και η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, σείεται πάνω από το κεφάλι μας από τους εραστές των μνημονίων, ως μπαμπούλας, ως επιλογή εθνικής καταστροφής και χρεωκοπίας. Γιατί, τώρα δεν έχουμε χρεοκοπήσει; Ναι, έχουμε όμως σκληρό νόμισμα, δυνατό εργαλείο ανάπτυξης, νά την έρχεται εδώ και χρόνια από το …Καστελόριζο κίνησε. Γιατί αργεί; Δεν έχει σημασία. Φτάνει που είμαστε στο…ΕΥΡΩ.

Αφού λοιπόν, έτσι μας αρέσει, ας δούμε και το «χάος» που θα μας φέρει   το εθνικό νόμισμα, ξορκισμένο νά ‘ναι.

Στο …επόμενο.

«Ελλάς εν καμίνω»

        Φέτος άγρια μας έδειρε η βαρυχειμωνιά

Για να θυμηθώ (περίπου) το στίχο του Παλαμά, τώρα που και ο Πρωθυπουργός θυμήθηκε, ανοιξιάτικα, τη φετινή βαρυχειμωνιά, μιας και είχε κι αυτός, κατά τα λεγόμενά του, την εμπειρία του ακριβού ηλεκτρικού ρεύματος. Όλοι μας, είπε, έχουμε την εμπειρία του φουσκωμένου λογαριασμού, αλλά φταίει η βαρυχειμωνιά. Τον καημένο. Και, φαντάζομαι, θα στριμώχτηκε κι αυτός, για να πληρώσει τη ΔΕΗ. Αλλά μην στεναχωριέστε. Το εξετάζουν το θέμα επισταμένως και μέχρι το …. 2020 θα το έχουν λύσει.

Απ’ τη μια η ΔΕΗ, απ’ την άλλη ο κακός μας ο καιρός (η βαρυχειμωνιά), κάτι τέτοια τον στεναχωρούνε πολύ και δεν τον αφήνουν να απολαύσει τις δάφνες μας στο  Eurogroup, και να φορέσει επιτέλους τη …γραβάτα του.

Και τη μεν κακιά ΔΕΗ, πού θα μας πάει, τη βγάζουν στο σφυρί, όπως έβγαλαν και τα αεροδρόμια ( θα μας πει άραγε κανένας, πόσα εισπράξαμε από τη γερμανική Fraport;), τα λιμάνια  και όλα τα ασημικά μας. Με τον ανένδοτο όμως Σόιμπλε, τι κάνεις. Με το χρέος δηλ. που συνεχώς αυγαταίνει παρά τις μεταρρυθμίσεις  (λέγε τες  φορομπηχτική πολιτική, που θα μπορούσε να την κάνει και η γιαγιά μου).

Κι ενώ μας λένε ότι  είμαστε «καλά παιδιά», για το ψητό δε θέλουν να ακούσουν κουβέντα. Γιατί απλώς βγάζουν το άχτι τους και ό,τι δεν κατάφεραν να κάνουν τότε με τα όπλα, καταφέρνουν τώρα να το κάνουν αγοράζοντας το χρέος και βρίσκοντας (και επιλέγοντας) τους εδώ υποτακτικούς.

Ποιο χρέος; Το τοκογλυφικό (από εταίρους!!!) το επαχθές και επονείδιστο εξαιτίας του τζόγου που παίζουν στην πλάτη μας, για να μας έχουν στο χέρι.

Αλήθεια, ακούσατε ποτέ από επίσημα χείλη να μας ενημερώσουν  απλά, πόσα κατά καιρούς πήραμε, πόσα δώσαμε και γιατί έχουμε αυτό το υπόλοιπο; Γιατί όταν λένε ότι ο Γιάνης με τις ακροβασίες του μας κόστισε καμιά 80αριά δισ., όταν λένε  ότι η καθυστέρηση στο κλείσιμο της αξιολόγησης μας κόστισε άλλα 20-30 δις., τι άλλο είναι παρά ένα παιχνίδι τζόγου με τα χρεόγραφα, ομόλογα ή όπως αλλιώς λένε τα χαρτιά;

Και ποιος πολιτικός «άνδρας» θα σταθεί όρθιος μπροστά στο απομεινάρι του ναζισμού και να του πει: «Πληρώστε μας κι εσείς το κατοχικό δάνειο, που μας χρωστάτε. Ελάτε να πατσίσουμε, με τις πολεμικές αποζημιώσεις, που ποτέ δε μας πληρώσατε, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο».

Τίποτα. Μούγκα στη στρούγκα. Είπαμε: «Λιμώττομεν  ανδρών».

Μας «έδειρε» λοιπόν η βαρυχειμωνιά. Μόνο που αυτή η βαρυχειμωνιά για το λαό κρατάει χρόνια . Και όλο και γίνεται πιο βαριά. Και θα εξακολουθήσει να γίνεται, όσο θα βρισκόμαστε σ’ αυτήν τη σφηκοφωλιά, που λέγεται «ευρώ».