«Ελλάς εν καμίνω»

        Φέτος άγρια μας έδειρε η βαρυχειμωνιά

Για να θυμηθώ (περίπου) το στίχο του Παλαμά, τώρα που και ο Πρωθυπουργός θυμήθηκε, ανοιξιάτικα, τη φετινή βαρυχειμωνιά, μιας και είχε κι αυτός, κατά τα λεγόμενά του, την εμπειρία του ακριβού ηλεκτρικού ρεύματος. Όλοι μας, είπε, έχουμε την εμπειρία του φουσκωμένου λογαριασμού, αλλά φταίει η βαρυχειμωνιά. Τον καημένο. Και, φαντάζομαι, θα στριμώχτηκε κι αυτός, για να πληρώσει τη ΔΕΗ. Αλλά μην στεναχωριέστε. Το εξετάζουν το θέμα επισταμένως και μέχρι το …. 2020 θα το έχουν λύσει.

Απ’ τη μια η ΔΕΗ, απ’ την άλλη ο κακός μας ο καιρός (η βαρυχειμωνιά), κάτι τέτοια τον στεναχωρούνε πολύ και δεν τον αφήνουν να απολαύσει τις δάφνες μας στο  Eurogroup, και να φορέσει επιτέλους τη …γραβάτα του.

Και τη μεν κακιά ΔΕΗ, πού θα μας πάει, τη βγάζουν στο σφυρί, όπως έβγαλαν και τα αεροδρόμια ( θα μας πει άραγε κανένας, πόσα εισπράξαμε από τη γερμανική Fraport;), τα λιμάνια  και όλα τα ασημικά μας. Με τον ανένδοτο όμως Σόιμπλε, τι κάνεις. Με το χρέος δηλ. που συνεχώς αυγαταίνει παρά τις μεταρρυθμίσεις  (λέγε τες  φορομπηχτική πολιτική, που θα μπορούσε να την κάνει και η γιαγιά μου).

Κι ενώ μας λένε ότι  είμαστε «καλά παιδιά», για το ψητό δε θέλουν να ακούσουν κουβέντα. Γιατί απλώς βγάζουν το άχτι τους και ό,τι δεν κατάφεραν να κάνουν τότε με τα όπλα, καταφέρνουν τώρα να το κάνουν αγοράζοντας το χρέος και βρίσκοντας (και επιλέγοντας) τους εδώ υποτακτικούς.

Ποιο χρέος; Το τοκογλυφικό (από εταίρους!!!) το επαχθές και επονείδιστο εξαιτίας του τζόγου που παίζουν στην πλάτη μας, για να μας έχουν στο χέρι.

Αλήθεια, ακούσατε ποτέ από επίσημα χείλη να μας ενημερώσουν  απλά, πόσα κατά καιρούς πήραμε, πόσα δώσαμε και γιατί έχουμε αυτό το υπόλοιπο; Γιατί όταν λένε ότι ο Γιάνης με τις ακροβασίες του μας κόστισε καμιά 80αριά δισ., όταν λένε  ότι η καθυστέρηση στο κλείσιμο της αξιολόγησης μας κόστισε άλλα 20-30 δις., τι άλλο είναι παρά ένα παιχνίδι τζόγου με τα χρεόγραφα, ομόλογα ή όπως αλλιώς λένε τα χαρτιά;

Και ποιος πολιτικός «άνδρας» θα σταθεί όρθιος μπροστά στο απομεινάρι του ναζισμού και να του πει: «Πληρώστε μας κι εσείς το κατοχικό δάνειο, που μας χρωστάτε. Ελάτε να πατσίσουμε, με τις πολεμικές αποζημιώσεις, που ποτέ δε μας πληρώσατε, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο».

Τίποτα. Μούγκα στη στρούγκα. Είπαμε: «Λιμώττομεν  ανδρών».

Μας «έδειρε» λοιπόν η βαρυχειμωνιά. Μόνο που αυτή η βαρυχειμωνιά για το λαό κρατάει χρόνια . Και όλο και γίνεται πιο βαριά. Και θα εξακολουθήσει να γίνεται, όσο θα βρισκόμαστε σ’ αυτήν τη σφηκοφωλιά, που λέγεται «ευρώ».

«Ελλάς εν καμίνω»

«Ελλάς εν καμίνω»

 Γιέμ  μπουρουσί

Επίκαιρο γλωσσικόν (και όχι μόνο)…μάθημα.

          Η φράση ανήκει στους «καλούς» μας γείτονες, είναι όμως κατά την άποψη μου ένα γλωσσικόν αντιδάνειο. Και εξηγούμαι. Γιέμ σημαίνει «φαγητό» και προέρχεται από το ελληνικό γεύμα, γέμα, γιέμ. Η δε λέξη μπουρουσί, αν της βγάλουμε την κατάληξη, βγαίνει από τη μπουρού, που είναι ηχοποίητη λέξη από το μπούουου… που έκανε  εκείνα τα χρόνια, ένα μεγάλο κοχύλι, όταν το φύσαγαν οι ναυτικοί στη θάλασσα, για να δώσουν κάποιο σήμα. Συνεπώς, γιέμ μπουρουσί, είναι ο ήχος, το «σάλπισμα φαγητού», κυρίως για μονάδες του στρατού.

Εδώ τελειώσαμε με τα γλωσσικά. Πάμε τώρα σε μια διδακτική ιστορία.

Κείνα τα πικρά και μακρινά χρόνια της σκλαβιάς, (κάτι σαν την τωρινή ας πούμε επιτροπεία), έπρεπε να μεταφερθεί διά θαλάσσης, μια ίλη ιππικού της Τουρκίας, καμιά εικοσαριά άλογα. ΄Ηταν ένα ταξίδι 3-4 ημερών. Φόρτωσαν λοιπόν τα άλογα σ΄ ένα καΐκι  και, φυσικά, πήραν μαζί και σανό για τέσσερις μέρες, μιας και τα άλογα έπρεπε να τρώνε δυο φορές τη μέρα, σαν άκουγαν το σάλπισμα φαγητού.

Πρώτη μέρα ξεκίνησαν με μπουνάτσα, όμως κατά το βραδάκι αγρίεψεν η θάλασσα. Άρχισαν να αγριεύουν και τα άλογα και να χοροπηδούν. Κι ο καπετάνιος (πες τον Πρωθυπουργός), οδήγησε το καΐκι σε κοντινό ξερονήσι (πέστε 1^ο μνημόνιο, Δ.Ν.Τ. Βρυξέλλες) με την ελπίδα ότι σύντομα θα πέσει ο καιρός και θα συνεχίσουν το ταξίδι.

Αμ, δε! Ο καιρός δεν έλεγε να φτιάξει. Η τρικυμία θέριευε. Πέρασαν μια, δυο, τρεις μέρες. Και επιτέλους την τέταρτη κόπασεν η θάλασσα. Τέλειωσε η τρικυμία, αλλά τέλειωσε μαζί και το σανό, που τόσος μέρες τάιζαν τα άλογα δυο φορές τη μέρα, σαν έπαιζε ο σαλπιγκτής «γιέμ μπουρουσί».

Ξεκίνησαν πάλι, πλην χωρίς χόρτο για τα άμοιρα ζώα, που νηστικά τώρα χοροπηδούσαν στο κατάστρωμα. Κι ενώ το καΐκι αρμένιζε μεσοπέλαγα, τρέχει ο ύπαρχος στον καπετάνιο και του λέει : «Τ’ άλογα χλιμιντρίζουν άσχημα από την πείνα, σπάζουν τα γκέμια, θα μας βουλιάξουν!».

Σκέφτηκε ο καπετάνιος - είπαμε ποιος –και δίνει διαταγή στο σαλπιγκτή: « Παίξε γιέμ μπουρουσί!» (Πέστε το  2^ο μνημόνιο).

«Τα τα τα « ο σαλπιγκτής, το ακούνε τα άλογα και ησυχάζουν. Μόνο που έτρεχαν τα σάλια τους, γιατί με το σάλπισμα περίμεναν φαγητό. Σαν το πείραμα του Παβλώφ, που θα λέγαμε σήμερα.

Όμως φαγητό «γιοκ» (τουρκιστί). Γι αυτό σαν πέρασαν μια δυο ώρες, πάλι ξανάρχισαν να αγριεύουν, και πάλι εντολή  ο καπετάνιος και πάλι «γιέμ μπουρουσί» (πέστε το 3^ο μνημόνιο, παράλληλο πρόγραμμα κλπ.).

Με τι όμως να τα ταΐσουν; Ξαναρχίζουν ύστερα από λίγο το χλιμίντρισμα και τη φασαρία, αν και δεν είχαν πια τόσες δυνάμεις.

«Παίξε γιέμ μπουρουσίιιιι !» (λέγε το 4^ο μνημόνιο και αντίμετρα) σκούζει ο καπετάνιος και… τελικά φτάνουν στο λιμάνι με τα σάλια να τρέχουν από τα στόματα των αλόγων, που πέφτουν ψόφια από την πείνα και την εξάντληση, σαν το γάιδαρο του Χότζα (αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο) που μόλις έμαθε επιτέλους να μην τρώει, ψόφησε.

Θα μπορούσε ωστόσο η ιστορία τούτη να έχει και διαφορετικό τέλος. Ότι δηλ. μπορεί, πάνω στο καράβι να «ξπάσαν τα μλάρια», κατά την λεσβιακή ντοπιολαλιά, να άρχισαν τις κλωτσιές και να έριξαν  απ’ το καράβι στη θάλασσα και τον καπετάνιο, και τον σαλπιγκτή και όλους τους παρατρεχάμενους.

«Ελλάς εν καμίνω»

          Με τα δυο του χέρια μας ….σώζει

            Δεν ξέρω αν υπάρχει κανένας που να μην είδε την παραπάνω δήλωση του επίδοξου σωτήρα  της Ελλάδας. Καλός δημοσιογράφος παντός καιρού (αρχής γενομένης από την εποχή της επταετίας), θεωρεί τα επικείμενα μέτρα υψίστην μεταρρύθμιση, γι αυτό και γεμάτος εθνική περηφάνια δήλωσε ότι θα τα ψηφίσει με τα δυο του τα χέρια. Για τη σωτηρία μας. Μας; Ή της δικής του καρέκλας;  Και, μόνο με τα δύο χέρια; Γιατί όχι και με τα τέσσερα;

Να δούμε  λοιπόν κατά πόσον αυτά τα μέτρα και, προπαντός, τα αντίμετρα, που θα «τρέχουν» κατά τα λεγόμενά τους  συγχρόνως, θα κάνουν να τρέχει από τα μπατζάκια μας η …ανάπτυξη. Και βέβαια η λέξη «αντίμετρα» είναι το νέον γλωσσικόν εφεύρημα της αριστερής ονοματοποιίας. Θυμηθείτε, όταν επέβαλαν τα πρώτα τους μέτρα, για να γλυκάνουν το χάπι μιλούσαν για «παράλληλο πρόγραμμα». Στα δεύτερα μας είπαν, «ναι, μέτρα, αλλά θα έχουμε ισοδύναμα». Και μιας και εξαντλήθηκαν όλα αυτά, τώρα τα λένε «αντίμετρα» και μάλιστα «ισορροπημένα».

Και επί της ουσίας,  με απλή λογική. Αφού ισχυρίζονται ότι «βγαίνουμε» από τα μνημόνια το 2018, τότε γιατί μας φορτώνουν από το ‘19(;) νέα μέτρα; Απλώς, γιατί βγαίνουμε από το 3^ο μνημόνιο και μπαίνουμε στο 4^ο. Κι αν μέτρα και αντίμετρα  θα έχουν (λένε) μηδενικό κόστος για τον κοσμάκη, τότε γιατί τα παίρνουν;

Φτωχοποιώντας όμως μεγάλο, το μεγαλύτερο τμήμα του λαού, (λένε πάλι) θα έρθει η ανάπτυξη. Ώστε μέχρι τώρα, δεν ήρθε! Και θα έρθει, γιατί θα αυξηθούν τα …γεύματα στους παιδικούς σταθμούς. Και δεν ντρέπονται, αλλά και δε σκέφτονται, ότι ομολογούν με αυτό τον τρόπο την αποτυχία τους. Γιατί βέβαια το ζητούμενο σε μια κοινωνία δεν είναι να αυξηθούν τα γεύματα, αλλά να μηδενιστούν ή  έστω να μειωθούν τα παιδιά εκείνα που θα περιμένουν  να χορτάσουν την πείνα τους πηγαίνοντας στον παιδικό σταθμό για να …φάνε.

Αλήθεια όμως, τα δικά τους παιδιά σε ποιον παιδικό σταθμό τα στέλνουν; Σε δημόσιο ή σε ιδιωτικό; Άραγε κι αυτά θα τρώνε από τα γεύματα, που θα προέρχονται από  τη μείωση των συντάξεων και των μισθών  παππούδων και  γονιών;

Κοντολογής μας πιπιλίζουν με τα αντίμετρα τα οποία, αν ποτέ έρθουν, είναι σίγουρο ότι δε θα αφορούν αυτούς που υφίστανται τα μέτρα, αυτούς που υφίστανται νέες περικοπές στο εισόδημά τους, οριζόντιες και μέσο της αύξησης του αφορολόγητου.

Πώς το είχε πει; "Για κάθε ευρώ νέα μέτρα που θα παίρνουμε απ' τον πολίτη, θα επιστρέφεται ένα ευρώ σε αντίμετρα" Από το πλεόνασμα που θα έχουμε. Σε ποιον θα επιστρέφεται; Άντε τώρα να σου πάρει έναν ή δυο μισθούς ή συντάξεις από την τσέπη και αυτομάτως να την γεμίσεις με… γεύματα και φάρμακα. Να γιατί τα αντίμετρα τους είναι αυτό που λέμε «Να σε κάψω Γιάννη μ, να σ’ αλείψω λάδι».

Κι αφού είχαμε και πέρσι κάποια δις πλεόνασμα, τι έγινε;  Άκουσε κανένας πού πήγαν;  Α, ναι, δόθηκε ο 13^ος μισθός ακόμα και σε χαμηλοσυνταξιούχους βουλευτές και υπουργούς.

Αλλά έχουν και ακόμα ένα αφοπλιστικό επιχείρημα, που απόφυγαν ωστόσο να το πουν «κόκκινη γραμμή» Είπε, «Μόνο και εφόσον συζητηθεί το χρέος θα εφαρμοσθούν μέτρα και αντίμετρα. Όλα αυτά πάνε πακέτο…».

Ναι, «μόνο και εφόσον» είπε σε πρόσφατη συνέντευξή του. Να τον πιστέψουμε. Ποιος δεν πιστεύει τον Πρωθυπουργό; Ποιος είπε ότι μας έχει συνηθίσει στα ψέματα, αμέσως να του βάλω πιπέρι στο στόμα.

Πώς το είπες, φίλε; Αν το εννοεί να το βάλει στο νόμο ρητά και ξάστερα, ότι, τότε και μόνον τότε, θα εφαρμόσουμε τα μέτρα, εφόσον ρυθμιστεί (και όχι συζητηθεί) το χρέος.

Εγώ πάντως είμαι βέβαιος(!!!) ότι θα υπάρξει η ειδική ρήτρα στο νομοσχέδιο (των 900 και βάλε σελίδων), για να … φοβηθεί ο Σόϊμπλε ο καλός και η ανοιχτόμυαλη  η  Μέρκελ.

«Ελλάς εν καμίνω»

           «αξιολόγηση», όπως λέμε ταφόπλακα

Απ’ εδώ και πέρα θα τρέμει το φυλλοκάρδι μας όταν ακούμε τη λέξη «αξιολόγηση». Είναι  το κερασάκι στην τούρτα των μνημονίων, στα οποία μας οδήγησαν  πολιτικοί  αεί ψεύστες  και απατεώνες. Γιατί  οι λέξεις χάνουν το νόημά τους, όταν η φορομπηχτική πολιτική, (και μάλιστα η αριστερή, που αποδεικνύεται χείρων της νεοφιλελεύθερης), βαφτίζεται αξιολόγηση.

 Δηλ. της αποδίδεται μια αξία, που θα μας κάνει ικανούς ως χώρα να βγούμε από την κρίση. Τώρα γιατί, με την ίδια πολιτική, δηλ. με το στράγγισμα του  εισοδήματος του λαού, τόσα χρόνια, όχι μόνο δεν το καταφέραμε, αλλά βυθιζόμαστε μονίμως  και βαθύτερα στο τέλμα της κρίσης; Ε, γι αυτό φταίνε οι …προηγούμενοι.

Στα απλά ελληνικά, λοιπόν, αξιολόγηση σημαίνει να βρω την αξία μια διαδικασίας, αν έχει ή όχι θετικό αποτέλεσμα για την επίτευξη ενός σκοπού. Κιόλας, αυτό το αποτέλεσμα έχει να κάνει και με τα μέσα που χρησιμοποιούνται για το σκοπό αυτό. Που σημαίνει ότι και τα μέσα αξιολογούνται.

Ωστόσο, εδώ και μήνες μας λένε, θα κλείσει, όπου νάναι κλείνει, θα την κλείσουμε… Κι έρχονται οι κηδεμόνες, και τρώνε και  συσκέπτονται του καλού καιρού στις σουίτες του Χίλτον,  με έξοδα του ελληνικού λαού, και αρνούνται να την κλείσουν, εκβιάζοντας για νέα μέτρα. Και χωρίς να αναφερθούν στο αποτέλεσμα, (γιατί βέβαια  έχουν μάτια και βλέπουν, ότι με τη μέθοδο τους πέτυχαν μόνο τρύπες στις τσέπες του κοσμάκη και μια τρύπα στο νερό), επιμένουν στην ίδια  δοκιμασμένη μέθοδο της φτωχοποίησης δια των περικοπών  μισθών και συντάξεων και διά της φορολογίας.

Και οι δικοί μας, τι κάνουν; Ω, συσκέπτονται, συνδιαλέγονται σκυφτοί και μοιραίοι, δέχονται τελικά μία από τα ίδια και χειρότερα. Eίναι όμως ( ή παρουσιάζονται) πανευτυχείς διά την επιτυχίαν, τόσο πολύ που μερικές φορές λυπούνται μέχρι δακρύων, που, για το καλό μας, ενέδωσαν και παίρνουν τα σκληρά μέτρα. Κι ενώ έλεγαν ότι ούτε ευρώ δεν θα φύγει από την τσέπη μας, προφανώς  λέγαν την αλήθεια, μόνο που εν τη ρύμη του λόγου τους, τους ξέφυγε  η λέξη «ένα». Ούτε ένα ευρώ ήθελαν να πουν, εννοώντας ότι εκατοσταριές ευρώ είναι αποδεκτές.

Το έφεραν ωστόσο με τρόπο, σοφό έως πονηρό και δοκιμασμένο, σαν τον κόφτη του Κατρούγκαλου. Ναι, μέτρα για ξεζούμισμα της τσέπης αρχής γενομένης από τους απόμαχους της εργασίας, αλλά μετά…από δύο χρόνια!!! Και, για να γλυκάνουν το χάπι, θα πάρουν και αντίμετρα.

Αυτά κιόλας είναι που δεν αντέχουν σε καμιά λογική, απ’ όπου και να τα πιάσεις. Το παραμύθιασμα πάει σύννεφο. Αλλά γι αυτά τα περίφημα αντίμετρα, την άλλη Τρίτη.

Μόνο … που σκέφτομαι, τελειώνοντας, τον κύριο Πρόεδρο, που  προ καιρού χαρακτήρισε πρωτόγνωρη την απαίτηση των δανειστών, λέγοντας ότι  «παρόμοια απαίτηση προληπτικών μέτρων δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ στην ευρωπαϊκή ιστορία και σημείωσε ότι τέτοιες πιέσεις δεν συνάδουν με τον ευρωπαϊκό ιδεώδες.».

Πώς  (κ. καθηγητά του Συνταγματικού Δικαίου) εξοχώτατε κ. Πρόεδρε, θα βάλετε την υπογραφή σας κάτω από έναν τέτοιο Νόμο; Και το έρμο το ευρωπαϊκό  ιδεώδες τι είναι, λάστιχο;

Ελλάς εν καμίνω

 

 «Ελλάς εν καμίνω»

                          Ο Αίγειρος στη χώρα του σανού

      

Ο σανός, ως γνωστόν, είναι αποξηραμένο χόρτο, το οποίον οι καλοί βοσκοί θερίζουν πριν ωριμάσει τελείως και αποτελεί θαυμάσια τροφή για ζώα, συνήθως τετράποδα. Έλα όμως που πολλοί (και εννοώ πολιτικοί) νομίζουν ότι προσφέρεται και για να ταΐζουν (μεταφορικά βέβαια) και δίποδα. Ή νομίζουν, και το νομίζουν τόσο πολύ που στο τέλος το πιστεύουν κιόλας, ότι  ες  αεί  είναι ένα πρόσφορο μέσο για να μας δουλεύουν ασύστολα. Και ξεχνούν πως επειδή ο κοινός νους είναι το πράγμα που πιο δίκαια μοίρασε ο καλός θεούλης στους ανθρώπους, κάποτε, τα (νομιζόμενα) δίποδα θα ξεσπάσουν και οι λογής λογής ψεύτες και αχρείοι  θα …ψάχνονται.

Ο σανός λοιπόν αυτός, ή αλλιώς κουτόχορτο, συνδέεται άμεσα με τα πολιτικά ψεύδη, τα οποία χρησιμοποιούν αναλόγως προκειμένου να πάρουν την εξουσία από τους προηγούμενους, που και αυτοί με τον ίδιο τρόπο την πήραν, υποσχόμενοι δηλ. λαγούς με πετραχήλια και παρουσιάζοντας τα φύκια ως μεταξωτές κορδέλες.

Εννοείται ότι όλοι τους παρουσιάζονται ως «σωτήρες», μόνο που σαν καθίσουν στους κυβερνητικούς θώκους, βουλεύονται και βολεύονται ανέτως και, ξεχνώντας τις επαγγελίες τους, χρησιμοποιούν   γελοία επιχειρήματα , δηλ. σανό για το λαό, τον οποίον πλέον  θεωρούν τόσον ανόητο, ώστε να τρώει το κουτόχορτο και να εφησυχάζει.

Και, διά του λόγου το αληθές, θυμηθείτε ας πούμε το «λεφτά υπάρχουν», που το χάψαμε και δώσαμε την εξουσία σε ευφυέστατο πολιτικό, ο οποίος ύστερα από λίγο μας έμπασε στο μνημόνιο για να μας …σώσει, λέγοντας κιόλας ότι με το μπάσιμο αυτό στην επιτροπεία γαμψόνυχων εταίρων, το πλοίον (η Ελλάς) μπήκε πλέον σε σταθερή ….τροχιά(!!!). ΚΙ από κοντά παρατρεχάμενος ευτραφέστατος σωτήρας, έλεγε πως το μνημόνιο είναι σωτηρία της πατρίδας, καθ’ ον τρόπον  ο Σταρένιος (στην ταινία του τότε) φώναζε πως οι Γερμανοί κατακτητές είναι φίλοι μας.

Κι όταν αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε τη γλύκα του μνημονίου, νάσου ο άλλος με ανάλογο τρόπο μίλησε στα Ζάππεια 1,2,3  κι έσχιζε τα μνημόνια, μέχρι που πήρε την εξουσία και, να και φως στην άκρη του τούνελ, πλην η τσέπη μας συνέχιζε τους αναστεναγμούς. Τι σαξές στόρυ, τι αγορές έτοιμες με ανοιχτές αγκάλες (δηλ. πάλι δανεικά) και  η ανεργία στο κόκκινο και τα ταμεία στο άδειο.

Και τότε, ω τότε, ήρθε ο τρίτος που επαγγέλθηκε και τον οργανοπαίκτη, που θα παίζει το νταούλι και το ζουρνά και θα χορεύουν  η Μέρκελ και ο Σόιμπλε. Και τον πιστέψαμε, γιατί, εδώ που τα λέμε, τα θέλει και εμάς ο ….συγγνώμην, η πυγή μας. Κι αντί να χορεύουν αυτοί, συνεχίζουν να χορεύουν εμάς στο ταψί. Κι ενώ ο κόσμος στενάζει και βλέπει ότι αυτή η κατάσταση (8 χρόνια τώρα) συνεχίζει να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, οι εδώ οργανοπαίκτες  παίζουν το ίδιο βιολί σε σκοπούς φάλτσους, με επιχειρήματα που δεν αντέχουν σε καμιά λογική.

Να γιατί επιτέλους μου λύθηκε μια απορία που είχα από τον καιρό που έγινε εκείνη η τρελή ιστορία με τις άδειες των καναλιών τηλεόρασης. Τότε, θυμάστε, που ένας επίδοξος καναλάρχης, έβαλε, λέει, ενέχυρο κάποια βοσκοτόπια του σε νησί του Ιονίου. Κι έλεγα, πώς έγινε δεκτή  μια τέτοιου είδους υποθήκη και μάλιστα για δάνειο δεκάδων εκατομμυρίων. Ήταν απλό. Γιατί από τα βοσκοτόπια  θα είχαμε μεγάλη παραγωγή από σανό, για να ταΐζουν τους ….ιθαγενείς.

Αλλά θα συνεχίσω στο επόμενο.