ΟΙ ΦΙΛΟΙ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΣ - ΝΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ - ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΣΤΑΘΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Στήνω τούτη τη σελίδα με  σκοπό να παρουσιάσω στους φίλους επισκέπτες, άλλους καλούς μου φίλους,  που διαπρέπουν ή  διέπρεψαν σε κάποιον τομέα, και αυτή τους η δραστηριότητα θα μπορούσε να παρουσιάζει ένα γενικότερο ενδιαφέρον.

Αθανάσιος Σταθακόπουλος

ο ΖΩΓΡΑΦΟΣ της Κατερίνης

          Μέσα στην ασφυκτική μουντάδα των ημερών, που  καλά κρατεί εδώ και οχτώ χρόνια, ευτυχώς  που υπάρχει η παράδοση των «Εαρινών ημερών τέχνης» της Εστίας Πιερίδων Μουσών, εκεί στην Αστική λεγόμενη Σχολή της Κατερίνης.

Εκεί βρίσκουν  το χώρο και το χρόνο να εκθέσουν έργα τους ζωγράφοι, παλιοί και νέοι, επαγγελματίες και ερασιτέχνες. Έτσι,  έχει τη δυνατότητα το φιλότεχνο κοινό της Πιερίας να δει και να θαυμάσει την εικαστική, κι όχι μόνο, παραγωγή των ντόπιων καλλιτεχνών. Να μπει στο ατέρμονο παιχνίδι του ματιού και του χεριού, που, λίγο πριν εκτεθεί εις κοινήν θέαν, ήταν ένα εντελώς προσωπικό παιχνίδι και αφορούσε μόνο τον καλλιτέχνη.

Εδώ λοιπόν, το ολοκληρωτικά δικό του δημιούργημα, του καλλιτέχνη δηλαδή, που ξεκινάει από τα προσωπικά του βιώματα, ως έχουν αυτά στριμωχθεί μέσα στο δικό του άβατο της συνείδησης και του υποσυνείδητου, ένθεν και εκτονώνονται διά  του χαρίσματος και του ταλέντου πάνω στο τελάρο του καμβά, προσφέρεται και στους άλλους  ως κάτι νέο και άξιο αισθητικής συγκίνησης.  Από το ταλέντο του και από την αποδοχή του θεατή, καταξιώνεται ο δημιουργός.

Ένας τέτοιος δημιουργός, ο κλασικός ΖΩΓΡΑΦΟΣ, για μένα, της Κατερίνης, είναι ο Αθ. Σταθακόπουλος, που παρουσίασε  τα έργα του  αυτές τις μέρες, συμμετέχοντας στα πολιτιστικά δρώμενα της Εστίας. Το θέμα της έκθεσης του τα λέει όλα: «…ταξίδι για την Κατερίνη», από το ομώνυμο τραγούδι της Χαρούλας, που είναι και η μουσική υπόκρουση της έκθεσης.

Πρόκειται για μια πλειάδα έργων, μεγάλων και μικρών, που έχουν να κάνουν με την Κατερίνη του τότε, αλλά και του σήμερα, με τα τρένα της και τους καπνούς τους, με παλιά σπίτια, με φιγούρες ανθρώπων, ψαράδων, παιδιών, με ακροθαλασσιές και βάρκες και θαλασσόβραχα, και βέβαια παντού ένας Όλυμπος με τις βουνοκορφές του.

Κι όλα αυτά δοσμένα με τα δικά του χρώματα, τα ζεστά δηλονότι χρώματα του Σταθακόπουλου που, νομίζω, είναι το «δικό  του» χαρακτηριστικό. Ζεστά, πορτοκαλί και κόκκινα και καφετιά σε χιλιάδες αποχρώσεις με τις οποίες επιδιώκει το αισθητικό αποτέλεσμα. Και το πετυχαίνει μ’ εκείνον το μοναδικό, το δικό του τρόπο, που σε κάνει να τον αναγνωρίζεις χωρίς καν να δεις την υπογραφή του.

Είναι  ο δημιουργός, που βλέπει τα χρώματα με το δικό του μάτι και που τα συνταιριάζει με τα αντικείμενα που ζωγραφίζει, προχωρώντας πέρα από τη φωτογραφική λύση που δίνουν τα ίδια, αλλά ακολουθώντας τους απρόσμενους μεταβλητούς νόμους τους. Τα  βράχια του , ας πούμε, όπως και τα τρένα του, είναι ντυμένα με χρώματα και αποχρώσεις που δεν έχουν  παρά ελάχιστη σχέση με τη ψυχρή πέτρα ή το μέταλλο.

Είναι ο ελεύθερος καλλιτέχνης, τεχνίτης χειριστής του θέματος, που ζωγραφίζει κατά τρόπο πρωτότυπο, αλλά και αποδεκτό. Η ελευθερία του περιορίζεται μόνο από το γεγονός ότι (εδώ) ζωγραφίζει την Κατερίνη(Πιερία) και μέχρις εκεί. Η πρωτοτυπία του έχει να κάνει με τις γραμμές του και με τα χρώματά του και, ενίοτε, με τα αντικείμενα που αναπάντεχα ξεφυτρώνουν μέσα  στους πίνακες ως αιρετικές εκφραστικές απόψεις που θυμίζουν σουρεαλισμό.

Είναι, λοιπόν, ο κλασικός ζωγράφος της Πιερίας και ελπίζω ότι η τέχνη του εντυπωσίασε και εκτιμήθηκε για μια ακόμα φορά από το φιλόμουσο κοινό της πόλης μας. Πληροφορήθηκα κιόλας ότι την έκθεση του  επισκέφθηκαν πολλοί μαθητές των σχολείων μας. Και ως παλιός δάσκαλος χάρηκα ιδιαίτερα. Τον ευχαριστώ, που μου έδωσε την ευκαιρία  ενός απολαυστικού διαλείμματος «μέσα στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία».

                                                                 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΣ

Εξαιρετική είναι αναμφίβολα η περίπτωση του «άσπονδου» φίλου μου, του Κώστα Ξενόπουλου.

        Ο εκλεκτός καλλιτέχνης είναι λίγο πολύ γνωστός στους καλλιτεχνικούς κύκλους που έχουν γνώση και άποψη για την  αγιογραφία  και τη βυζαντινή ζωγραφική. Ωστόσο νομίζω ότι είναι περισσότερο γνωστός εκτός Κατερίνης, όπου κατοικεί εδώ και πολλά χρόνια, και ακόμα πιο ακριβής θα ήμουν αν έλεγα ότι είναι ακόμα πιο γνωστός εκτός Ελλάδος. Ενδεικτικά να πω ότι έχει ιστορήσει ιερούς  ναούς της Πόλης, της Αλεξάνδρειας, της Πολωνίας, της Φιλανδίας και έχει διδάξει την τέχνη του, πέρα από τις παραπάνω πόλεις,  και σε άλλες της Γερμανίας, της Ιταλίας, της Αυστρίας κι αλλού.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το Πατριαρχείο της Αλεξάνδρειας, του απένειμε το οφίτσιο του  « Άρχοντος Εικονογράφου », ενώ έχει τιμηθεί πολλές φορές  για το έργο του.

Αυτές τις μέρες (13/2-20/4/2015), συμμετέχει στην έκθεση  «Η τέχνη του Αγίου Όρους»  στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών του Α.Π.Θ.  Πρέπει να σημειώσω ότι  πέρα από την αδιαμφισβήτητη  καλλιτεχνική αρτιότητα των αγιογραφιών που εκτίθενται,

Μοναχοί του Αγίου Όρους

 εντύπωση προκαλούν ειδικά τα έργα του Ξενόπουλου ο οποίος έχει μιαν καταπληκτική σειρά  από προσωπογραφίες μοναχών  αλλά και από σκηνές της καθημερινής  ζωής τους  στο Όρος. Πολλές μάλιστα από αυτές βρίσκονται σε ένα συλλεκτικό τευχίδιο, που  είναι πλέον δυσεύρετο.

Στα πλαίσια της έκθεσης διοργανώνεται διήμερο σεμινάριο προσωπικής διδασκαλίας στη τεχνική της αγιογραφίας. στις 28 και 29 Μαρτίου 2015 με τίτλο: 

                               Ξενόπουλος διδάσκει

Στο σεμινάριο αυτό οι αρχάριοι «μαθητές» θα έχουν τη μοναδική ευκαιρία να δημιουργήσουν από την αρχή ένα δικό τους έργο τέχνης , σύμφωνα με τους κανόνες της αγιορείτικης τεχνικής της αγιογραφίας ενώ οι μυημένοι θα πραγματοποιήσουν σπουδή στο έργο του Μιχαήλ Αστραπά. Ο κ. Ξενόπουλος θα διδάξει προσωπικά κάθε έναν από τους συμμετέχοντες.

Ο Ξενόπουλος με τον Δημ. Ασαρίδη και τον ... Αίγειρο

ΝΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

O  Nτίνος Παπακωνσταντίνου είναι ένας φίλος της τελευταίας τριετίας. Ωστόσο τον ήξερα από πολλά χρόνια, αφού δημοσίευε τα ποιήματά του στους «Πιερικούς Αντίλαλους», όπου δημοσιεύω κι εγώ τα δικά μου «φληναφήματα».

Διάβαζα λοιπόν με ενδιαφέρον τα ποιήματά του κι επειδή στα περισσότερα από αυτά «έχανα τη μπάλα», με πολύ  χαρά δέχτηκα την μέσω του αδερφού του γνωριμία μου μαζί του.

Έκτοτε η γνωριμία εξελίχθηκε σε καλή φιλία και φτάσαμε να ανταμώνουμε 2-3 φορές τη βδομάδα, και, πίνοντας τον καφέ μας, να λέμε τις απόψεις μας  πάνω στα κοινά  μας  ενδιαφέροντα. Άλλωστε «η συναισθηματική κοινοκτημοσύνη είναι συχνά μια μεγάλη απολύτρωση» όπως διατείνεται  ο Σεφέρης.

Ο φίλος είναι  πτυχιούχος της Νομικής του Α.Π.Θ.

Συνταξιούχος δικηγόρος τώρα, ύστερα  από πολλά διαβάσματα, με ιδιαίτερη αδυναμία στην Αποκάλυψη του Ιωάννη αλλά και στο φιλοσοφικό έργο  του Νίτσε, έχει φτιάξει μια δική  του κοσμοθεωρία ομολογουμένως πρωτότυπη, νοηματικά περίεργη και, τέλος, άκρως  ενδιαφέρουσα. Η κοσμοθεωρία του αυτή «περνάει» μέσα από την ποίησή του, την οποία θα τολμούσα να την ονομάσω «εγκεφαλική», τη δε γραφή του «αυτόματη».

Ωστόσο έγραψε και «λυρικά» ποιήματα, πιο εύκολα στην κατανόηση από έναν μέσο αναγνώστη, ή καλύτερα έναν suffisant  lecteur (επαρκή αναγνώστη)  κατά τον   Montaigne, όπως μας είπε και πάλιν ο πιο πάνω ποιητής.

Ακολουθούν δύο δείγματα της ποίησης του φίλου, αρχίζοντας από τα δεύτερα

ΤΙ ΣΚΕΦΤΟΣΟΥΝ

Πίσω ήταν τα πεύκα φυλάγοντας

 στις χούφτες τους τον κόσμο τους,

ο ήλιος χάντρες τα χέρια μας,

σκέψη στη σκέψη, λέξη στη λέξη

χαράζαμε το πρόσωπο της μέρας.

……….

Ζερβά, δεξιά τα χέρια μας,

 τα σώματα μας σμίγανε, κρυστάλλινοι.

Κι όμως ήταν ένας ίσκιος

απ’ τα μαύρα γυαλιά του ήλιου,

……….

δεν ήταν αυτό, ήταν το μαχαίρι

στα δάχτυλά σου, μου έδειχνες τη μέρα

και μου 'λεγες «πόσες μέρες

απόσταση, πόσος καιρός»,

……………

και 'γω δεν το πίστεψα,

 δεν το 'λεγες εσύ,

δεν ήσουν κρύσταλλο, μήτες εγώ,

κοιτούσα τα πεύκα

……….

και σου 'λεγα για τη σπορά

κρυφά όμως, με άπληστο χέρι,

ζωγράφιζα στο χώμα και στον ουρανό

ένα στενό κύκλο γύρω σου.

……….

Πες το, πως ήμασταν ψεύτες,

πως έλεγες ψέματα, μίλα μου

για κάποια χέρια σφιχτά ενωμένα,

για κάποια σώματα σμιγμένα

…………..

στο βάθος του γυαλιού,

πιο μέσα απ’ το γυαλί,

εκεί που το βλέμμα μου

άσκοπα προσπαθούσε

να διασχίσει τη λαμπρή

κόψη του μαχαιριού

………

«Πόσες μέρες απόσταση,

πόσος καιρός», πες μου,

πως δεν το 'πες εσύ, πες μου,

πως μίλησαν παλιές ξεθωριασμένες

επιγραφές σ’ ετοιμόρροπα μνημεία,

……….

πες μου για τα νύχια

των φίλων μας που πλήγωσαν

 το στόμα σου

και δε σ’ άφησαν να μιλήσεις.

                                                                   Σαλονίκη 1966

ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΑΣ

Έχω να δημοσιεύσω ένα μεγάλο ποίημα

με κωδικοποιημένες αλήθειες

κι έγραψα και το μεγάλο του πρόλογο,

που προηγείται για δημοσίευση,

αλλά όμως λόγω της επέμβασης στα δρώμενα της Λιβύης

θα δημοσιεύσω, για όσα συναρτώνται μ’ αυτήν,

που μάλιστα είναι η αρχή του ποιήματος

και μάλιστα ό,τι γράφτηκε πρόωρα,

όπως εξηγώ στον πρόλογο,

κι ό,τι ακολουθεί αυτήν θεματολογικά.

Αρχίζω:

Βαβυλώνα, να μ’ αξιώσει ο Θεός μου,

που κυριαρχεί στο Υπερπέραν,

εσύ πιστεύεις κάπως στον ξεπεσμένο Τιτάνα Κρόνο Δ΄,

να δω – κι ας είμαι μακριά – τους Βρετανούς,

που είναι κατά την Αποκάλυψη

 οι έχοντες πλοία στη θάλασσα,

που είναι το κακό θηρίο, όπως o κακός δράκος εσύ,

απέναντι στον καλό δράκο Ρωσία και το καλό θηρίο Κίνα,

λόγω έκτασης αυτά,

που σ’ ακολούθησαν  πιστά οι Βρετανοί

στις πιο πολλές εκστρατείες σου,

που κάποτε ήταν η θαλασσοκράτειρα,

που θυμίζει τους έχοντες πλοία στη θάλασσα

κι αλλάξατε ρόλους,

όπως κάποτε εσύ ήσουν το κακό θηρίο

και η Βρετανία ο κακός δράκος

και που είσαστε νησιά, εσύ σε νησί,

που οι άλλες ήπειροι είναι ενωμένες μεταξύ τους,

σαν 3 η Αμερική με τη νησιωτική  Ευρώπη

και τη νησιωτική Ασία, με 3 στεριές αλλιώς,

που πάντα τα νησιά ήταν κατώτερα,

όπως πρώτο στοιχείο το νερό και δεύτερο η γη,

ως ρωμαϊκά των στεριανών Σουμμεράν α΄

( οι Ρωμαίοι προδίνουν κιόλας, οι υπεράνθρωποι όχι),

και δε λέω για την Ατλαντίδα

των εξωγήινων Σουμμεράν α΄,

που ήταν ανάμεσά σας,

ούτε για τους περήφανους Ρωμαίους ινδιάνους μ΄1-1

που κατέστρεψαν οι ως στεργιανοί, (Γαλάτες),

Ισπανοί και Βρετανοί,

 με δύο αλλαγές οι δεύτεροι

από τη N. Ηπειρ. Ευρώπη στη Β. Nησιωτική,

να τους δω να κλαιν για τη μεγάλη Βαβυλώνα,

που καταστράφηκε.

΄Ηταν οι τελευταίες ημέρες

της προστάτριάς σου Αθηνάς β΄,

που σα να «πέθανε» στις 21 Μαρτίου,

αυτής που ξέμεινε η αντίδρασή της

κι απ’ την Αθηνά της πρώτης αθανασίας,

που ήταν το πνεύμα της Αθηνάς,

κι ύστερα κι απ’ την τελευταία αντίδραση,

αυτήν της Ρέας,

που οι πυρηνικοί σου επιτέθηκαν πάλι

σε μια μικρή χώρα, τη Λιβύη,

ακολουθούμενοι απ’ τα τσιράκια Γάλλους

και απ’ τους πάντα πρόθυμους Βρετανούς.

Υπολόγιζα σε 892.440.000, θυμάμαι,

τους σωσμένους κάποιας ή κάποιων γενεών

στα 6.660.000.000,

που σχηματικά φαίνονται απ’ τη Ρωσία,

την άγια πόλη, που λέει η Αποκάλυψη,

και την Κίνα και κάποιους άλλους

να επικρατούν και σε άλλα 892.440.000

κι ο υπόλοιπος κόσμος να μοιάζει χώρος δράσης σου,

είσαι ψευδοκυρίαρχη στη γη,

γιατί χωρίς το γερμανικό τομέα σου

είσαι τίποτα απέναντι σε  Ρώσους  και Κινέζους

και με τον ηλεκτρονικό σου πόλεμο,

τον αναγκαστικά λιγότερο αποτελεσματικό,

στην αλλιώς ορισμένη εκτεταμένη φαινομενικά

επικράτειά σου,

δε μπορείς να σπάσεις την κυριαρχία

των Ρώσων και Κινέζων και άλλων

στα 892,440 εκατομμύριά σου,

που η πόρνη Βαβυλών διαιρέθηκε σε 3 μέρη,

λέει η Αποκάλυψη,

και μόνο το 1 μέρος, εσύ, μένεις ελεύθερη.

Και μάλιστα οι κυρίαρχοι στρατιωτικοί

και αστυνομικοί σου

είναι σε δουλεία

και μένεις εσύ με την πλουτοκρατία σου

κι έχασες και τον κλεμμένο πλούτο του Θεού,

που λέει η Αποκάλυψη για την οικονομική σου πτώση,

όπως και οι σύμμαχοί σου, απ’ το κέντρο,

που είναι η Κίνα και διακλαδωμένη σε Ρωσία, Ινδία

(μόνη της η Ινδία ξεπερνάει τα 892.440.000,

κατά πολύ τα 892.440.000Χ2 με την Κίνα,

μ’ άλλες χώρες και τη Ρωσία για 892.440.000,

 να επικρατούν σε 1 και 1-1, 3Χ892.440.000),

και στην Ιαπωνία,

γιατί η Ρωσία είναι Χριστιανική,

όχι βέβαια διονυσιακά, όπως κι εσύ και η Γαλλία,

όπως και το τσιράκι σας, που έχει ηττηθεί

και φαίνεται απ’ αυτού η τύχη σας

απέναντι στους υπεράνθρωπους ,

που μετά απ’ αυτό εξήλθες να κάνεις τους πολέμους σου.

Εσύ που είσαι το κουτσουρεμένο κέντρο

της συμμαχίας Βαβυλώνιων, βδελυγμάτων και τεράτων

(όπου μετά από τρία κενά του σιωνιστικού κύκλου

είναι η Γ΄Βαβυλώνα

και επάνω στον τρωϊκό κύκλο  άλλες 2 Βαβυλώνες,

που η στο μέσον  Β΄Βαβυλώνα είναι

όπου κανονικά η τρωϊκή Βαβυλώνα,

εξ ού και το όνομα,

ενώ μετά από ένα κενό, είναι τα βδελύγματα

τα στο κάτω μέρος της Τροίας,

άλλο κενό πιο κάτω

και στην άλλη τετράδα του βάθους

τα διπλά  τέρατα (3-2-1 κενά),

κι, όπως η Α΄ Βαβυλώνα τελικά έχει παραπάνω της κενό,

είναι και τα «βδελύγματα» στο επάνω της κάτω τετράδας),

χάρηκες  πρόσφατα όταν με την οριστική ήττα της Τροίας,

στην ως τρωικά κομμουνιστική Ρωσία

παρεμβλήθηκαν οι σιωνιστές,

προτού ξαναγυρίσει στον αργειακό της χαρακτήρα,

πρέπει να καταστραφείς

και θα καταστραφείς.

In   memoriam

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ

ΔΑΣΚΑΛΟΣ

(1946 - 2015)

«Έφυγε» προχτές. Λύγισε τελικά, σαν «έτοιμος από καιρό», κάτω από τη μακρόχρονη περιπέτεια της υγείας του. «Κουράστηκα», μου είχε πει την τελευταία φορά που ανταμώσαμε….

Υπήρξε μια αυτόνομη φωνή της πιερικής εκπαίδευσης, αλλά και μια λάμπουσα παρουσία στα  πολιτιστικά δρώμενα της Πιερίας και ειδικότερα σ’ εκείνα που είχαν να κάνουν με το Λιβάδι του, το «εύανδρον», όπως του άρεσε να το αποκαλώ.

Η πολιτιστική και κοινωνική του ζωή και δράση, τόσο αναφορικά με την ιδιαίτερη πατρίδα του, όσο και με το μυθικό  Όλυμπο, ήταν μια προσφορά, μια  «έργω» κατάθεση ψυχής. Εντυπωσιακό και πολύπλευρο έργο  που μας παρακατέθεσε με τόση φροντίδα και αγάπη για την παράδοση και τον πολιτισμό του τόπου.

Σταδιοδρόμησε στην εκπαίδευση και κάποια στιγμή οι δρόμοι μας υπήρξαν παράλληλοι. Κι εκεί, που επί σειρά ετών μοιραστήκαμε το ίδιο γραφείο, δημιουργήσαμε μια  φιλία που έμεινε.

Ο Νίκος Καραΐσκος,  ο άνθρωπος των ευγενικών τρόπων  και των χαμηλών τόνων, ο απρόσμενα προσηνής και καλοπροαίρετα σκωπτικός και εύχαρις, έφυγε από κοντά μας για τα νησιά των Μακάρων, γαλήνιος στο κρεβάτι της μοναξιάς του. Έφυγε σαν αντιφέγγισμα γι αυτήν τη χώρα  του ονείρου όπου ο χρόνος και ο πόνος  δεν αγγίζουν τις αθώες ψυχές.

Κι εκεί, Νικόλα,

Στον κόσμο των σκιών,  που καρτερούν το κάλεσμα το οριστικό, σαν σε φέρει  ο δρόμος κοντά στην πηγή της Λήθης, νερό μην πιεις, μην τύχει και ξεχάσεις τους φίλους σου εδώ πάνω.

Μην πιεις νερό  της Λήθης.   Για να θυμάσαι πως και για μας τους φίλους σου, η θύμησή σου θα έρχεται πάντα σε ώρες σιωπής ως θρόισμα  γλυκιάς κουβέντας του τότε, για τις σκιές. Και για το φως….

                                                          Θωμάς  Δεμερτζής