Δημοσιεύματα

ΕΛΛΑΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΣΟΥ

Η σκύλα που γέννησε το κτήνος ζει …

«Μη χαίρεστε που σκοτώσατε το κτήνος. H σκύλα που το γέννησε ζει και είναι πάλι σε οργασμό». Έτσι σχολίασε τους πανηγυρισμούς για το τέλος του  Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ο  Μπρέχτ. Γιατί εμείς δε ξεχνάμε τους μεγάλους.

Εμείς δε ξεχνάμε ότι  η Γερμανία υπήρξε η πατρίδα του Μπρέχτ, του  Γκαίτε, του Νίτσε. Ο Βόλφγκανκ  Σόιμπλε - αυτό το Wolf  σημαίνει λύκος –  είναι εκείνος, που θέλει να ξεχνάει την προσφορά της Ελλάδας στον πολιτισμό της ανθρωπότητας. Κι όχι μόνο ξεχνάει, αλλά ψάχνει να βρει ευκαιρία για να προσβάλλει τους Έλληνες.

Ιδού στο Νταβός, ηλίθιους μας χαρακτήρισε όλους ο βάρβαρος Ούννος. Γιατί βέβαια, αποκαλώντας «ηλίθιο» το πρωθυπουργό της Ελλάδος, ήξερε απολύτως τι έλεγε και γιατί. Στο πρόσωπο του Πρωθυπουργού είχε σκοπό να προσβάλλει  όλους τους Έλληνες, που τολμούν ακόμα να αντιστέκονται και να κάνουν μπλόκα όχι μόνο στους δρόμους αλλά και όπου μπορούν.

Και μη μου πει κανένας ότι του ξέφυγε του Ούννου η κουβέντα. Ούτε να πιπιλίζουν την καραμέλα ότι κάπως έτσι το είπε και ο Κλίντον. Και λοιπόν; Ο  Wolf, είναι φως φανάρι ότι  ήθελε να δώσει εξετάσεις  συνέπειας στους ενδόξους προγόνους του , που τα βρήκαν μπαστούνια σε τούτο εδώ το αλωνάκι, που λέγεται ακόμα Ελλάδα. Να που είχε δίκιο ο ποιητής Paul Valery  λέγοντας πως «ο φασισμός αρχίζει με τη σκέψη ότι όλοι οι άλλοι είναι ανόητοι».

Στόχος του συνεπώς όλοι οι Έλληνες στο πρόσωπο του Τσίπρα. Ο οποίος κατάπιε αμαχητί το πικρό χάπι της προσβολής και το έπαιξε αδιάφορος. Ήταν κι αυτό μια αντίδραση, πλην αντίδραση λαπάς.

Θα μπορούσε, με αρκετή αξιοπρέπεια και φιλότιμο (τούτο,  στον τόπο που γεννήθηκε, κατάντησε να είναι είδος εν ανεπαρκεία, ειδικά  στο χώρο που λέγεται πολιτική)  να σηκωθεί, να αφήσει κάτω τα χαρτιά του και να αποχωρήσει, γυρίζοντας την πλάτη και αφήνοντας σύξυλο το φασιστοειδές απολίθωμα. Ή, καλύτερα, θα μπορούσε  να του πει, ελληνιστί,  ότι λυπάται για την αγενή του συμπεριφορά και την προσβολή και να φύγει. Ή, ακόμα καλύτερα, θα μπορούσε να του πει τουρκιστί, «άι σιχτίρ» πριν φύγει. Κάτι που ίσως καταλάβαινε ο  Γερμανός, λόγω και των εκλεκτικών συμπαθειών που έχει με τους γείτονες μας.

 Βέβαια η τελευταία αυτή δυνατότητα, ελάχιστα ταιριάζει με το savoir vivre της διπλωματίας, αλλά  ποια άραγε υψηλή διπλωματία αποδέχεται έναν υπουργό  μιας  χώρας να αποκαλεί  τον πρωθυπουργό άλλης χώρας, και μάλιστα φίλης υποτίθεται, εταίρου και συμμάχου, «ηλίθιο».

Έχω την εντύπωση ότι βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή. Όσο δεν αντιδράς, κύριε μου, τόσο  θα γίνεσαι καρπαζοεισπράχτορας.

Αλήθεια όμως, αυτή είναι η Ευρώπη των  λαών και των αξιών στην οποία  μας έμπασε – χωρίς βέβαια να μας ρωτήσει -  ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που είχε κιόλας πει εκείνο το προφητικό «σας  ρίχνω στη θάλασσα για να μάθετε να κολυμπάτε..» μόνο που τελικά πήγαμε στον πάτο;

Πού είναι οι μεγάλες αξίες  και πού τελοσπάντων είναι αυτές οι αξίες που  μας εμπνέουν και μας έκαναν να κολλήσουμε σαν στρείδια πάνω σε μια ευτελισμένη ένωση κρατών, που μας χτυπουν σα χταπόδι πάνω στο βράχο; Ποια αξία εξέφραζε ο βάρβαρος με το να αποκαλεί ηλίθιο το συνομιλητή του πρωθυπουργό της Ελλάδος;

Καλό θα ήταν κάποιος να του θύμιζε τούτο που είπε ο μεγάλος συμπατριώτης του (και θαυμαστής της Ελλάδος) ο Νίτσε, διά στόματος Ζαρατούστρα:

«Κάματε τον δρόμο που πηγαίνει από το σκουλήκι στον άνθρωπο και όμως μέσα σας πολύ σκουλήκι μένει ακόμα. Κάποτε ήσαστε  μαϊμούδες και ακόμα και τώρα είστε πιο μαϊμού απ’ τις μαϊμούδες όλες….»

Παφ, πουφ και ….μπλα, μπλα, μπλα

Μιλάμε τώρα για το προχτεσινό συμβούλιο των αρχηγών, το οποίο θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί μοναδικό, νομίζω, στη  νεώτερη ιστορία της τάλαινας πατρίδας. Μοναδικό από άποψη διάρκειας, πολυλογίας, ασυνεννοησίας, έλλειψης σοβαρότητας και, συνεπώς, αηδίας. Φιάσκο !!!

Ο έκαστος των συν – βουλομένων  χάραξε και τραβούσε το δικό του δρόμο, διεκδικώντας ως άλλος Πάπας  το αλάθητο αλλά και αυτοχριζόμενος, μοναδικός αυτός, φίλος και υπερασπιστής των  δικαιωμάτων και των συμφερόντων του λαού, που πένεται και απελπίζεται ολοένα και περισσότερο.

Και, λες και έπαθαν όλοι τους αμνησία, ξέχασαν τι έκαναν και τι έλεγαν χτες, προχτές, πέρσι, πριν χρόνια. Ξέχασαν ότι τα κόμματά τους υπέγραψαν τα μνημόνια με τα οποία έδεσαν χειροπόδαρα τον ελληνικό λαό και έκαναν την Ελλάδα φόρου υποτελή στους εταίρους της – σιγά τα ωά  - της Ενωμένης Ευρώπης.

Γιατί, τι άλλο είναι  παρά εθνικός ευτελισμός, να μην μπορείς να πάρεις καμιάν απόφαση για τη χώρα σου, χωρίς να έχεις τη σύμφωνη γνώμη της τρόικας και, επί το «συριζικότερον», των θεσμών. Σιγά τους θεσμούς. Εδώ κατάντησαν και τις ελληνικές λέξεις, τις γεμάτες περιεχόμενο και σοφία, να τις χρησιμοποιούν για να γλυκάνουν το πικρό χάπι.

Ζήτησε, λέει, ο κ. Πρωθυπουργός να συνυπογράψουν κοινόν ανακοινωθέν, πως δε δέχονται να μειωθούν κι άλλο οι …συντάξεις. Απωλέσθη πάσα σοβαρότης. Ανακοινωθέν για ποιον αποδέκτη;  Τους πάτρωνες των Βρυξελλών.

Μα αν είσαι κυβέρνηση κυρίαρχου κράτους, εσύ αποφασίζεις να βάλεις φρένο. Όταν μάλιστα όλοι τους, που τώρα είναι έξω από το χορό, ξεσπαθώνουν ξεχνώντας το παρελθόν, βλέποντας βέβαια ότι ένα ακόμα κούρεμα συντάξεων, και πάντως όχι το τελευταίο, μπορεί να έχει απρόβλεπτες συνέπειες. Κι ενώ όλοι είναι κατά του μέτρου, ωστόσο δεν …. υπογράφουν.

Και σαν πεισματάρικα παιδιά άρχισαν τα ξεμπροστιάσματα, θυμήθηκαν τα πρώτα δεξιά μνημόνια, να και το  PSI, να και μπηχτές ένθεν κακείθεν, να και χαριτωμενιές υψηλού επιπέδου.

Τέτοια, πεισματικά και στενόχωρα. Η υπόθεση σηκώνει τσιγάρο. Και ζητάει ένα ο Τσίπρας από το Λεβέντη. Εκλεκτικές συμπάθειες!! Και αρχίζουν κι άλλοι να φουμάρουν μέσα στο Προεδρικό και ντουμανιάζει ο τόπος και ανοίγουν τα παράθυρα να μπει καθαρός αέρας. Μιλάμε δηλ. για το άκρον άωτον της ξεφτίλας.

Γιατί το συγκεκριμένο κάπνισμα, σίγουρα θα αποτελέσει τη χαριστική βολή  του αντικαπνικού νόμου, που ωστόσο δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Άραγε τι μπορεί κανείς να περιμένει από ένα κράτος που νομοθετεί μεν, πλην οι τα πρώτα φέροντες απερίσκεπτα και προκλητικά γράφουν το νόμο στα παλιά τους τα παπούτσια.

Όλα αυτά τα φαιδρά και ανόητα κράτησαν τη σύσκεψη επί 7 ώρες. 7 ώρες ώδινεν το όρος και δεν έτεκε ούτε μυν. Τίποτα καινούριο δεν ελέχθη και μαζί τίποτα παρήγορο για τον κοσμάκη. Κι αν ελέχθη να μας το πουν. Οι φίλοι μας οι Τούρκοι πάντως, γελαστοί έφυγαν από τις Βρυξέλες.

Μόνο να. Σκέφτηκα, αν, ο μη γένοιτο, τώρα που στη γειτονιά μας μυρίζει μπαρούτι, λέγω αν, χρειαζόταν να παρθούν αποφάσεις καθοριστικές για την άμυνα και για το μέλλον της χώρας, αυτοί οι άνθρωποι θα έπαιρναν τις μεγάλες αποφάσεις  και  πρωτοβουλίες ;

Ουαί τοις Έλλησι!!!

 

…… και το χρέος τους

         

            Μιλώντας για το χρέος μας συμφωνήσαμε ότι, αν θέλουμε οι δανειολήπτες  να είμαστε και να λογιόμαστε έντιμοι πολίτες και έντιμον (λέμε τώρα !) κράτος, οφείλουμε να είμαστε εντάξει στις δανειακές μας υποχρεώσεις.

Με τούτη όμως την επισήμανση: Η δική μας εντιμότητα (πρέπει να) φτάνει μέχρι εκεί που τελειώνει η εντιμότητα του δανειστή.

Μ’ άλλα λόγια, όταν υπάρχει ή γεννάται ένα χρέος, οι υποχρεώσεις είναι αμοιβαίες και όχι μονομερείς υπέρ του δανείζοντος. Γιατί κάθε χρέος έχει την οικονομική (κυρίως) πλευρά, αλλά και την ηθική.

Που σημαίνει ότι και ο δανειστής πρέπει να είναι έντιμος. Παναπεί ότι δανείζει για να έχει  ένα λογικό και νόμιμο κέρδος από τα λεφτά του. Αλλιώς είναι τοκογλύφος και, συνεπώς, ανέντιμος.

Αλήθεια: Η τοκογλυφία δεν είναι ποινικόν αδίκημα; Δεν διώκεται; Σίγουρα ναι, μέσα σ’ ένα ευνομούμενο κράτος. Αλλά μέσα σε μια ένωση κρατών, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση;

Κι αν  ο δανειστής είναι κράτος, πας το κουβεντιάζεις και λες π.χ. στη Γερμανία. «Σιγά, ρε παιδιά, υπομονή, θα σας τα δώσουμε!». Άσε που άμα έχεις και ..κότσια μπορείς να της πεις και «ελάτε να  βάλουμε δίπλα δίπλα, το χρέος μας και το δικό σας, εκείνο  ντε που μας πήραν με το έτσι θέλω οι παππούδες σας,  τότε που ήρθαν εδώ και μας έκαναν λαμπόγυαλο το  μαγαζί, και να τα βρούμε».

Αλλά αν είναι … αγορές, με ποιον να κουβεντιάσεις; Σου λένε: «Τα λεφτά μου, εδώ και τώρα» σαν τον τοκογλύφο του παραμυθιού.

Θέλω να πω ότι οι δανειστές έχουν χρέος να μην εκβιάζουν, αλλά να σέβονται τη  δημοκρατία των λαών στους οποίους δάνεισαν. Να σέβονται τους λαούς και τους θεσμούς κι όχι να βρίσκουν κάποιον υπουργό  της αρεσκείας τους (ονόματα δε λέμε)  και να υπογράφει, εξουσιοδοτημένος από …. αδιάβαστους βουλευτές.

Όμως ας το εξετάσουμε κι από μιαν άλλη πλευρά. Αλήθεια, γιατί μας δέχτηκαν ως ισότιμο(!) εταίρο στην  Ενωμένη Ευρώπη; Όχι βέβαια για την ιστορία μας και τον πολιτισμό μας, γι αυτό που λέγεται «προσφορά της Ελλάδας στην ανθρωπότητα». Αυτά είναι ψιλά γράμματα. Ούτε καν για τα μάρμαρά μας, που  άρπαξαν. Το οικονομικό τους συμφέρον έβλεπαν κι εμείς το δικό μας (οφείλαμε να βλέπουμε).

Λοιπόν, μήπως μας πήραν για να …ξεχάσουμε το κατοχικό (κι αγύριστο μέχρι τώρα ) δάνειο ή τους κλεμμένους θησαυρούς μας; Ή μήπως στο πίσω μέρος του μυαλού τους ήταν οι πλουτοπαραγωγικές πηγές (λέγε τες ορυκτός πλούτος) της Ελλάδας! Και ξαφνικά, ξύπνησαν ένα πρωί και μας είδαν κακούς  εταίρους; Αυτοί τόσα χρόνια δε μας έδιναν αβέρτα δάνεια (μετά λαδώματος, βεβαίως  βεβαίως), όρα Siemens, τρικλίζοντα υποβρύχια, Super Puma και άλλες λοβιτούρες; Μήπως, τελικά, εντέχνως έστησαν την ιστορία, για να μας βάλουν στο χέρι και να υποθηκεύσουμε τη χώρα μας;

Πότε πήραν είδηση ότι τα δάνειά μας εξανεμίζονταν ασκόπως από επίορκους και εξωνημένους πολιτικούς  και ότι το λάδωμα πήγαινε σύννεφο; Είχαν, ως φαίνεται την φωλεάν κεχωδίαν, δηλαδή χεσμένην, και περίμεναν την κατάλληλη στιγμή για να βγουν κι από πάνω.

Ή μήπως, βλέποντας, ως όφειλαν, την κακοδιαχείριση των δανεικών, δεν όφειλαν και, να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου και, να συμβουλεύουν αναλόγως τα δικά μας σαίνια;  Εκείνα ντε, που μας καλούσαν με πλατιά χαμόγελα να παίρνουμε δάνεια από τις Τράπεζες για να παίζουμε στο Χρηματιστήριο.

Αυτό ήταν το δικό τους χρέος ως καλών δανειστών, εταίρων και συμμάχων. Αλλά αυτό είναι μια ιστορία, που έχει να κάνει με ποιότητα ανθρώπων και υψηλό επίπεδο πραγματικού πολιτισμού.

Το χρέος μας και το χρέος τους

           

            Έλεγα προ ημερών ότι τραβάμε για εκλογές με την ελπίδα πως, διά των εκλογών θα έρθει ένα τέλος  στα  υπαρκτά  ή υποτιθέμενα αδιέξοδα του τόπου. Οι σωτήρες, και ακριβέστερα οι  διεκδικητές του χρίσματος του ….σωτήρος, διά της ψήφου του λαού, συνωστίζονται στα ψηφοδέλτια των κομμάτων και επιχειρηματολογούν  αναλόγως για να μας πείσουν να τους ….σταυρώσουμε.

          Ανάμεσα στα επιχειρήματά τους, που είναι για γέλια και για κλάματα, γιατί, κι αν ακόμα γελάσουμε, πάλι εμείς θα πληρώσουμε το βαρκάρη, είναι και  η κουβέντα περί του χρέους της χώρας. Το οποίο, κατ’ αυτούς, πρέπει να πληρώσουμε, όχι για να μην μας περάσουν για μπαταξήδες, αλλά για να  δείξουμε ότι  είμαστε καλά παιδάκια , ώστε να μας ξαναδανείσουν οι …αγορές. Και φτου κι απ’ την αρχή.

          Έτσι το χρέος έγινε καραμέλα στο στόμα  των πολιτικών. Βλέπεις τώρα τους έπιασε η εντιμότης και το φιλότιμο, μη χάσουμε την έξωθεν καλή μαρτυρία. Και ξέχασαν τις δικές τους πομπές, κατά τα λεγόμενα του Πάγκαλου, που δεν αρνήθηκε ότι έφαγε, το βλέπουμε άλλωστε, αλλά είδε και  όλους τους Έλληνες να συντρώγουν μαζί του.

          Μα έγινε καραμέλα και στο στόμα πλήθους πολιτών, που σκέπτονται και λειτουργούν με βάση  πολιτικά στερεότυπα και με επιχειρήματα του τύπου « κόβω το χέρι μου και δεν αλλάζω, εγώ που μια ζωή ψήφιζα έτσι…κλπ.». Τετράγωνη λογική!!!

          Κι επειδή το χρέος έχει δυο διαστάσεις, μία οικονομική και μια ηθική ας πούμε, να το δούμε λίγο.

          Πράγματι, όλοι μας βρεθήκαμε στην ανάγκη, και το υπογραμμίζω, κάποτε να βάλουμε χρέος, να πάρουμε δανεικά. Η ανάγκη  είπαμε. Για λόγους υγείας, για το στήσιμο μιας δουλειάς, μιας επιχείρησης, για το χτίσμο του σπιτιού μας, για τα έξοδα σπουδών των παιδιών μας. Και τι κάναμε; Παίρνω ως δεδομένο ότι ανήκουμε στην κατηγορία εκείνη των ανθρώπων που νιώθουν το χρέος  αυτό βραχνά στο ύπνο τους, ίσαμε να το ξεπληρώσουν. Είναι η ηθική πλευρά του θέματος.

          Τα βάλαμε λοιπόν κάτω, υπολογίσαμε δόσεις, τόκους, χρεολύσια, υπερημερίες κλπ. Και …υπογράψαμε. Λογικά πράματα. Κι απ’ εκεί αρχίσαμε να τα μετράμε μέχρι να το ξεπληρώσουμε, έντιμοι όντες, προσθέσεις, αφαιρέσεις, οικονομίες μέχρι  να πούμε «ουφ, ανάσανα».

          Πάμε τώρα στο κράτος!!! Έπρεπε να πάρει δάνεια για να κάνει  έργα υποδομής, ανασυγκρότησης και ανάπτυξης της ρημαγμένης πατρίδας. Να πάρει δανεικά; Να πάρει! Πόσα; Όσα  για τέτοιους σκοπούς χρειάζονταν. Μας ρώτησε; Όχι, γιατί είχε το κάθε κυβερνών κόμμα μαζί με τα άλλα κόμματα τη ψήφο μας, δηλ. το οκεϋ να κάνει τέτοιες ιστορίες. Από πού; Από  άλλα κράτη, φίλους ή συμμάχους. Μας είχε μιλήσει κανένας για …αγορές; Όχι, βέβαια, τώρα το μάθαμε, που ήρθε το αυγό στην τρύπα.

Παίρνανε, λοιπόν τα δανεικά αυτοί που ψηφίζαμε, τα νόμιζαν για αγύριστα και όταν ήταν να τα πληρώσουμε το πηγαίνανε από αναβολή σε αναβολή, έπεφτε η κυβέρνηση, έπαιρνε «καμμένη γη» η άλλη, και έπαιρνε καινούρια δανεικά και ουδείς  έκανε λογαριασμό, για να δώσει και σε μας, το λαό, να καταλάβουμε.

Μπορεί άραγε κανένας απ’ αυτούς που ζητούν τη ψήφο μας για τις 25 του μήνα να μας πει: Πόσα δανειστήκαμε απ’ το 1975 και δώθε; Πόσα δανειζόμασταν κάθε χρόνο, πόσα δίναμε για τοκοχρεολύσια, δούναι και λαβείν που έλεγαν τα παλιά τεφτέρια, και στο τέλος, εκεί, στα 2010 πώς φτάσαμε να έχουμε δανειστεί τόσα, να έχουμε πληρώσει τόσα, και να χρωστάμε τόσα;

Φυσικά  το ερώτημα πού πήγαν τα δανεικά, πρέπει να μας απασχολεί. Κάλυψαν ανάγκες πάγιες και διαρκείς; Ανάγκες πραγματικές, όπως λογουχάρη τα …υποβρύχια ή οι Ολύμπ. Αγώνες; Ζήτημα μέγα, αλλά δεν είναι  εκεί το βασικό ερώτημα.

Το ερώτημα είναι ότι αν έχουμε ξεκάθαρο λογαριασμό, πόσα πήραμε, πόσα δώσαμε και τελικά πόσα σήμερα χρωστάμε, μπορούμε να βγάλουμε συμπέρασμα αν πέσαμε, και γιατί, εις χείρας εκμεταλλευτών. Τότε μιλάμε για τοκογλυφία, με ότ,ι  αυτό συνεπάγεται.

Πιο απλά. Αν πήραμε 100 και πληρώσαμε 50, το να χρωστάμε ακόμα 70ή 80 πάει κι έρχεται. Αν όμως χρωστάμε 200!!! Τότε μιλάμε για τοκογλύφους ολκής, που δεν έχουν κανένα δικαίωμα να ζητούν τέτοια. Γι αυτό πρέπει κάποτε, και γρήγορα, κάποιος να κάνει λογιστικό έλεγχο, πόσα, πότε και πού  πήγαν.

Τώρα αν βρέθηκαν χρεόγραφα στα χέρια της Σλοβακίας, όπως με πολύ πάθος έλεγε μια ξανθιά πολυλογού και δε φταίει βέβαια ο λαός της Σλοβακίας να πληρώσει, ας μας πουν πότε δανειστήκαμε από τη Σλοβακία, που τόσον υποτιμητικά την ανέφερε  η πολύξερη κυρία. Αν τα αγόρασε από τοκογλύφους δανειστές, ας ζητήσει τους υπέρογκους τόκους απ’  αυτούς.

Φυσικά , ούτε πρόκειται κανένας να δώσει λογαριασμό τέτοιον των δανείων της Ελλάδας. Θα μας λένε εκείνο το τρελό, πως είναι επιτυχία μεγάλη να … βγούμε στις αγορές, που σημαίνει να βγούμε να αγοράσουμε ακριβό χρήμα σε συσκευασία τοκογλυφίας.

ΕΛΕΟΣ!  Ποιος ‘Ελληνας μπορεί να έχει ένα τέτοιο  ιδανικό; Σα δεν ντρέπονται να ζητούν γι αυτό τη …ψήφο μας!

Για το …χρέος τους τώρα, θα συνεχίσουμε στο μεθεπόμενο φύλλο.

Στο δρόμο προς τις κάλπες

Πορευόμαστε και πάλιν πλησίστιοι  και, προπαντός, «μοιραίοι» στις κάλπες, χωρίς ελπίδα, μιας και οι επίδοξοι «σωτήρες» μας, δημιουργούν - για μιαν ακόμα φορά «χωρίς περίσκεψιν και χωρίς αιδώ» - ένα κλίμα που θυμίζει μία από τα ίδια.

Ένα  έργο που το έχουμε ξαναδεί και το ζήσαμε οι παλιότεροι, εδώ και δεκαετίες, ωστόσο ούτε εμείς  οι κομπάρσοι, αλλά ούτε και οι πρωταγωνιστές, δε βάλαμε, και δεν έβαλαν,  μυαλό, δηλονότι ζούμε μέσα σε ένα εκλογικό περιβάλλον – μπαξέ που τα έχει όλα, ένθεν κακείθεν. Θέλεις απειλές, θέλεις βρισιές, θέλεις ειρωνείες  αλλά και χαριτωμενιές, θέλεις δάκρυα για τις θυσίες του λαού. Φόβος.

Θυσίες του λαού!!! Με πόσο πάθος κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι αναφέρονται στο λαό και … συμπάσχουν μετά δακρύων, αλλά ποτέ δεν κάνουν λόγο για τις δικές τους θυσίες. Αυτοί, βλέπεις, δεν έχουν παιδιά στην ανεργία ούτε έχασαν τη δουλειά τους, αυτών το σπίτι δεν κινδυνεύει από πλειστηριασμό ούτε πηγαίνουν, αν αρρωστήσουν, σε υπολειτουργούντα νοσοκομεία. Αυτοί και οι γύρω τους δεν άκουσαν ποτέ  τηλεφωνικές απειλές  αχρείων  εισπρακτόρων, ούτε ένιωσαν κάποτε την τσέπη τους άδεια.

 Κι ούτε  τους πείραξε η μείωση του μισθού τους, γιατί απλούστατα το μισθό (ή  τη σύνταξή τους) δεν  τον παίρνουν ύστερα από δουλειά. Όντας γόνοι πολιτικών τζακιών (ή πολιτικάντηδων) έχουν δεμένο το …  γάιδαρο τους.

 Ναι, να μην είμαστε και υπερβολικοί. Και βέβαια ξημεροβραδιάζονται  στα πολυτελή τους γραφεία, αλλά για να μας …σώσουν. Αυτοί μας σώζουν και εμείς …πληρώνουμε. Ακόμα και 150.000 ευρώ έδωσαν απλόχερα προχτές για δώρα στα παιδιά ενός ανώτερου θεού, δηλαδή των (συγγενών τους) υπαλλήλων της Βουλής.

Και, πιστεύοντας προφανώς ότι τα αποθέματα κουτόχορτου είναι ανεξάντλητα  εν Ελλάδι, καταφέρνουν, λες και τους οδηγεί χέρι αόρατο, να φέρνουν εμάς, τον κυρίαρχο(!!!) λαό στα μέτρα τους, να τρωγόμαστε και πάλιν ως συνήθως για το ποιος είναι ο  καλύτερος …σωτήρας.

Και βέβαια να ξεχνούμε αυτά που σε στιγμές νηφαλιότητας, μας κάνουν να συμφωνούμε,  ότι ζούμε σ’ αυτά τα χρόνια της κρίσης τη διαδικασία ενός ανελέητου κράτους, όπου τα πάντα υπολειτουργούν, της Βουλής συμπεριλαμβανομένης βεβαίως, όταν είναι μονίμως άδεια, όταν νομοθετεί με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, όταν νυσταλέοι και αδιάβαστοι εθνοπατέρες ψηφίζουν τις μικρές ώρες σωρηδόν τις (ν)τροπολογίες.

Και καταφέρνουν, λειτουργώντας με συνθήματα και ατάκες, διά των  μέσων ΜΑΖΙΚΗΣ ενημέρωσης, όπου  μοστράρουν απ’ τα βαθιά χαράματα  ως κοκορευόμενες κότες, να μας μετατρέπουν πράγματι σε  μάζα, να υποβλέπουμε ο ένας τον άλλον και να ξεχνούμε πού μας έφεραν  οι ίδιοι και οι ίδιοι.

Αρκετοί μάλιστα απ’ αυτούς είχαν λουφάξει τα τελευταία χρόνια, όταν ο κόσμος φώναζε να φέρουν πίσω τα κλεμμένα, αλλά τώρα που ξεχάστηκε το πράμα, πετάχτηκαν ξαφνικά, είδαν φώς – εκλογές δηλαδή – και βγήκαν, για να μπουν πάλι στο γνωστό τους παιχνίδι, ξεπουλώντας ό,τι απέμεινε, πλην στο όνομα …του λαού, που οι θυσίες του … θααααά   πιάσουν τόπο!

Είδα πολιτικούς άνευ επαγγέλματος, που εδώ και χρόνια έφυγαν από το προσκήνιο, νέοι σχετικά, να ξεφυτρώνουν πάλι και ουδείς δήλωσε από μόνος του (σιγά τώρα), αλλά ούτε  και  τον ρώτησε κανένας από τους μεγαλοσχήμονες δημοσιογράφους  « Εσύ, ρε φίλε, που στα 50 σου έφυγες από την πολιτική, είτε γιατί δεν ψηφίστηκες είτε γιατί περίμενες να περάσει η μπόρα, πώς ζεις μέσα σ’ ετούτη την κρίση; Πώς τα βγάζεις πέρα;» Τίποτα.

Χειροκροτούμε ωστόσο γιατί ….επέστρεψαν. Έτσι μας έκαναν  κι έτσι θα υφαρπάξουν πάλι τη ψήφο μας κι ύστερα θα ψαχνόμαστε  να βρούμε την αιτία της κακοδαιμονίας μας.

Αλλά, αύριο η … συνέχεια.

   η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα Βουλή

            Και δεν κάνω λόγο για την παρούσα μόνον Βουλή των Ελλήνων. Τα αμαρτήματα των εθνοπατέρων (και εθνομητέρων) έχουν σωρευθεί εδώ και χρόνια , από τότε που κάποιοι, και με τον καιρό οι περισσότεροι των παροικούντων το Ελληνικόν Κοινοβούλιον, το είδαν ως ευκαιρία αφενός μεν να αβγατίσουν την ατομικήν τους περιουσία, αφετέρου δε να τακτοποιήσουν συγγενείς φίλους και ημετέρους, ήγουν την κομματικήν τους πελατείαν, ώστε να μπορέσουν να ξαναβγούν, για να μην χάσουν το λουφέ. Ούτω πως κατάφεραν να μετονομαστούν από βουλευτές σε βολευτές.

                  Και το έπαιζαν κοπιώντες και κεκμηκότες, δηλ. εξουθενωμένοι από την πολλή δουλειά,.....

                                                                                     

Διαβάστε το πλήρες άρθρο »

Eίναι κάτι λόρδοι

Πολύ, μα πολύ εκνευριστικοί. Μιλάμε τώρα για τον πρωθυπουργό της Αγγλίας, τον Ντέιβιντ (δηλ. Δαβίδ;) Κάμερον και τον άλλο, το λόρδο Ρότζερ Μπουτλ.
Που βγήκαν προσφάτως και μας κουνάνε το δάχτυλο απειλητικά ακολουθώντας το δρόμο που χάραξαν οι άλλες γνωστές καρακαηδόνες της Εσπερίας.
Και ούτε λίγο ούτε πολύ ο μεν πρώτος μας λέει ότι αν δε συμμορφωθούμε προς τας υποδείξεις των τοκογλύφων δανειστών μας θα κλείσει τα σύνορα της γηραιάς Αλβιώνος για τους Έλληνες και, όχι μόνον αυτό, αλλά θα απελάσει και όσους Ελληνες ζουν στην Αγγλία.
Ο δε κύριος λόρδος, από κοντά, μας προειδοποιεί πως αν δεν εφαρμοστεί.........

                                                                                          

Διαβάστε το πλήρες άρθρο »

Όχι μίστερ Ρόγκ

  

        Έγραφα πριν λίγες μέρες για εκείνον τον ανεκδιήγητο κύριο Ρογκ, που στην εποχή της μεγάλης μάσας ερχόταν εδώ και μας απειλούσε και, τα ανθρωπάρια του τότε, έκαναν τούμπες μπροστά του και τον τραπέζωναν και τον είχαν στα όπα όπα και ως γνήσιοι υπήκοοι του έλεγαν «πέκι εφέντημ» - τουρκιστί, μιας και είναι της μόδας και της τύφλας μας - που παναπεί «ό,τι πεις εσύ αφεντικό».

        Λοιπόν, πριν καλά καλά στεγνώσει το μελάνι, έρχεται ο τύπος αυτός από το επίσημο βήμα του καρναβαλιού του Λονδίνου να παραχαράξει την ιστορία λέγοντας ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες «γύρισαν στο σπίτι τους». Μια ιστορία που..........

                                                                                                   

Διαβάστε το πλήρες άρθρο »

Λυπάμαι, δε θα γιορτάσω

22.03.2012 Ελλάς το μεγαλείο σου

Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που δε θέλω, δε νιώθω την ανάγκη, δεν μπορώ να γιορτάσω την εθνική επέτειο.
Τη γιόρταζα πάντα και την ένοιωθα τη γιορτή, ως μαθητής και ως δάσκαλος με έντονα βιώματα, με σχολικές γιορτές και ποιήματα με τους μαθητές μου στα σχολεία, με ομιλίες στην εκκλησία με πανηγυρικούς και δημοσιεύματα στις εφημερίδες, με συμμετοχή στις εκδηλώσεις, και βέβαια ποτέ δεν έλειψα από εκείνη τη δοξολογία στον καθεδρικό ναό.
Φέτος για πρώτη φορά στη ζωή μου δε θέλω να γιορτάσω. Δεν μπορώ να γιορτάσω μέσα σε μιαν Ελλάδα που αργοπεθαίνει, στην Ελλάδα της κατήφειας και της απελπισίας. Θέλω αυτή τη μέρα να βρεθώ, και θα βρεθώ, σ' ένα αγιορείτικο μοναστήρι, να θυμηθώ τα περασμένα μεγαλεία και η θύμησή μου να είναι προσευχή και θλίψη και κλάμα για την Ελλάς.
Αντί άλλης αναφοράς, να ένα, εξόχως επίκαιρο, ποίημα του Χαλίλ Γκιμπράν, του ανθρώπου από το Λίβανο, ποιητή και φιλοσόφου, που βρήκα πρόσφατα σε μιαν εφημερίδα, σε μετάφραση της συμπατριώτισσάς μου ποιήτριας Ελένης Κονιαρέλλη-Σιακή.

Το έθνος να λυπάστε

αν φορεί ένδυμα που δεν ύφανε.

Ψωμί αν τρώει,

αλλά όχι απ' τη σοδειά του.

Κρασί αν πίνει,

αλλά όχι από το πατητήρι του.

Το έθνος να λυπάστε,

που δεν υψώνει τη φωνή

παρά μονάχα στην πομπή της κηδείας.

Που δεν συμφιλιώνεται

παρά μονάχα μες τα ερείπιά του.

Που δεν επαναστατεί,

παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του

ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.

Το έθνος να λυπάστε

που έχει αλεπού για πολιτικό,

απατεώνα για φιλόσοφο,

μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.

Το έθνος να λυπάστε,

που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους.

Μακάρι ο φετινός εορτασμός να μην μαυρίσει ακόμα πιο πολύ την Ελλάδα της καταχνιάς.

          Συνωστισμός!

         Ώστε οι Έλληνες της Σμύρνης συνωστίζονταν εκείνον το Σεπτέμβρη στο λιμάνι για να μπουν στα καράβια. Έτσι απλά, συνωστίζονταν! Όπως συνωστίζονται τα καλοκαίρια  οι επιβάτες για να μπουν στα πλοία και να πάνε διακοπές στα νησιά του Αιγαίου. Όπως συνωστίζονται οι τουρίστες στα γκισέ των πρακτορείων για να εξασφαλίσουν μια θέση για το ταξίδι στα Κύθηρα.

        Πάλι καλά που δεν μας είπαν ότι η Αστυνομία και το Λιμενικό της Σμύρνης φρόντιζαν κιόλας να υπάρχει τάξη και ευπρέπεια στην ουρά. Μην έχουμε και καμιά λιποθυμία από τον πολύ συνωστισμό. « Παρακαλώ, κρατάτε τη σειρά σας! Προηγούνται τα άτομα με ειδικές ανάγκες, οι ηλικιωμένοι και οι έγκυες. Μη σπρώχνεστε. Όλοι θα μπείτε. Δείξτε πόσο πολιτισμένοι είστε. Θέσεις υπάρχουν!».

        Ώστε συνωστίζονταν οι Σμυρνιοί και οι Σμυρνιές τότε. Όπως συνωστίζονται στα τηλεπαράθυρα οι  «ανιστόρητοι»  ιστορικοί συγγραφείς προσπαθώντας να αποδείξουν τα αναπόδεικτα. Όπως συνωστίζονται οι ανευθυνοϋπεύθυνοι του  Παιδαγ. Ινστιτούτου ισχυριζόμενοι ότι ήταν άστοχη η λέξη  «συνωστίζονταν», λες και κανένας δε διάβασε το επίμαχο βιβλίο πριν τυπωθεί. Προφανώς είχαν πιο σοβαρές δουλειές να κάνουν εκεί στο Ινστιτούτο.

   Και συνωστίζονται οι διανοούμενοι του σήμερα, στο να αποκαλούν άθλιο το βιβλίο των διανοουμένων του χτες. Ώστε με άθλια βιβλία διαπαιδαγωγούσαμε τα παιδιά και διαπαιδαγωγηθήκαμε κι εμείς δεκαετίες ολόκληρες. Άκου διωγμός, ένας απλός συνωστισμός! Άκου να μεγαλώνουμε τα παιδιά με μύθους. Ιδού τώρα το φως, το ιστορικό, το αληθινό.  Συνωστίζονταν στο λιμάνι της Σμύρνης οι Έλληνες!

     Ναι, όπως συνωστίζονται  οι διαδηλώνοντες κατά του νέου Νόμου  της Παιδείας. Ε, όχι και Παιδείας. Φτάνει πια η κοροϊδία. Πέστε το Εκπαίδευση, πέστε το λειτουργίας των Εκπ. Ιδρυμάτων, αλλά όχι Παιδείας. Ποιας παιδείας, όταν το διωγμό τον κάνουν συνωστισμό, εν ονόματι κάποιας  υψηλής διπλωματίας.

     Ώστε συνωστίζονταν,  όπως συνωστίζονται οι κουκουλοφόροι στις πορείες των φοιτητών. Ή όπως συνωστίζονται τα αυγά των αντιεξουσιαστών στα κεφάλια των άτυχων αστυνομικών, που έχουν χάσει το μπούσουλα. Όπως συνωστίζονται οι εκσυγχρονιστές διανοούμενοι, που ενώ κόπτονται για τους Εβραίους της Πολωνίας, καταπίνουν τη γλώσσα  και την πένα τους για τα Καλάβρυτα και το Δίστομο.

    Ώστε συνωστίζονταν. Όπως ακριβώς συνωστίζονται στα πάνελ κάποιοι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι για να δηλώσουν στη ψύχρα ότι  εμείς το Νόμο δεν τον  εφαρμόζουμε. Άφεριμ (αυτό είναι τούρκικο) κύριοι! Εσείς που διδάσκετε και παράγετε δικηγόρους, δικαστές, δασκάλους επιστήμονες, δηλώνετε ξετσίπωτα ότι το νόμο που ψήφισε η Βουλή των Ελλήνων δεν τον εφαρμόζετε. Με τέτοια νοοτροπία γιατί να μην βγαίνουν τα σύγχρονα ιστορικά μας σαΐνια  και να μην μας σερβίρουν ιστορίες ανιστόρητης τρέλας;

       Διότι, κι εδώ είναι ή ουσία όλου του πράγματος. Οι καθηγητές έχουν βολευτεί στην κατάσταση που λέγεται απουσία αξιολόγησης. Και  μιλάμε για κατάσταση που κρατάει χρόνια. Ποιος άραγε καθηγητής θα θέλει και θα μπορεί να πάει κόντρα στο ρεύμα των φοιτητών; Ποιος θα τολμήσει να παίξει κορώνα γράμματα την ησυχία του  και να βρεθεί κάποια στιγμή εντοιχισμένος μέσα στο Πανεπιστήμιο;

       Αλλά τι να περιμένει κανείς με τέτοιους συνωστισμούς; Όταν συνωστίζονται οι δημοσιογράφοι ποιος να φιλοξενήσει πρώτος τους εκπροσώπους των εν Ελλάδι πουστών,  για να υποστηρίξουν ότι εκείνος ο ταξίαρχος με το στρίγκ πρέπει να είναι το καμάρι της προοδευμένης χώρας μας. Και συνωστίζονται όλοι  οι «αδαείς και οι απολίτιστοι» που υποστηρίζουν ότι αξιόμαχος στρατός με στριγκάκια δε γίνεται.

    ‘Όπως συνωστίζονται  τα κανάλια ποιο θα πρωτοβγάλει στην παρέα του εκείνον τον επίτιμο αρχηγό, για να δηλώνει κυνικά, και εκ του ασφαλούς βέβαια τώρα, ότι δεν είχε ιερό και όσιο και ότι κορόιδευε τους πάντες όταν έκανε το σταυρό του. Και ότι έκανε αβέρτα τα ρουσφέτια χωρίς να αντιδρά στις πιέσεις των πολιτικών. Είναι η χαρακτηριστική κατάντια αυτού του τόπου που ανέχεται αυτόν τον τύπο, να διδάσκει ότι πρέπει να καμωνόμαστε το σεμνό και τον νομοταγή και τον πειθαρχικό, χωρίς να είμαστε. Αλλά να παίζουμε θέατρο για να τη βγάλουμε καθαρή και να έχουμε και μιαν καλήν εξέλιξη και σταδιοδρομία κι όταν τελειώσουμε και γίνουμε επίτιμοι, ε τότε το παίζουμε τζάμπα μάγκες, κυνικοί μέχρις αηδίας, και μεταβαλλόμαστε σε περιζήτητους και περιφερόμενους τηλεοπτικούς μαϊντανούς.

    Ακριβώς όπως συνωστίζονται οι σύγχρονοι Έλληνες για να απολαύσουν  το Φερεντίνο που μοιράζει αφειδώς και ακόπως χιλιάρικα ευρώ. Αυτή είναι η κατάντια αυτού του τόπου. Κι από κοντά συνωστίζονται και οι κυβερνητικοί στον άχαρο ρόλο να μας πείσουν ότι όλα γίνονται δημοκρατικά, ξεχνώντας το δημοκρατικό αυτονόητο. Ότι όλοι οι πολίτες έχουμε υποχρέωση να υπακούμε στους νόμους. Και να πληρώνουμε φόρους. Και ότι πρώτο το κράτος υποχρεούται να εφαρμόζει τους νόμους, που δια της δημοκρατικής διαδικασίας ψηφίστηκαν, παράλληλα δε να παρέχει προστασία στον πολίτη. Κι ενώ αυτοί συνωστίζονται στις τηλεοράσεις, στους δρόμους συνωστίζονται οι οργανωμένες ομάδες των διαδηλωτών και των κουκουλοφόρων και τα κάνουν καλοκαιρινά τα μαγαζιά.

     Όλα αυτά τα άναρθρα και τα ανείπωτα και τα ακατονόμαστα της γενιάς μας συνωστίζονται απελπιστικά στις μέρες μας και στον ορίζοντα μας.

     Και πάντως όπως συνωστίζονται  τα τουρκικά αεροπλάνα πάνω από το Αιγαίο και τα κεφάλια μας. Έτσι συνωστίζονται οι σύγχρονοι «αναδομιστές» της ιστορίας, μεταβαλλόμενοι σε σοδομιστές της αισθητικής μας και της ιστορικής μας παράδοσης.

     Γιατί  πάνε να αποδομήσουν  όλα αυτά που « έχουν στοιβαχτεί από τους αιώνες πράγματα, πρόσωπα, αισθήματα, θρύλους, θρησκείες, παραμύθια, θριάμβους και καταστροφές». Κι απ’  έξω συνωστίζεται ένας όχλος χασομέρηδων, εξευτελισμένος από ανάξιους ή αδιάφορους άρχοντες, χαζεύει, χλευάζει, προπηλακίζει. Είναι Ο ΞΕΠΕΣΜΟΣ!

Το παραπάνω κείμενο  γράφτηκε και δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες "Πιερικοί αντίλαλοι" και "Δημοκράτης της Μυτιλήνης" τότε  που κυκλοφόρησε εκείνο το ανεκδιήγητο βιβλίο ιστορίας του Δημοτικού. Η επικαιρότητα του κειμένου, νομίζω, είναι διαχρονική αφού με τέτοια μυαλά που κουλάντριζαν συγγραφείς και κυβερνώντες ήταν επόμενο να φτάσουμε στο σημερινό ξεπεσμό.  


                                            Παλιά τους τέχνη κόσκινο
29.02.2012 Ελλάς το μεγαλείο σου


         Φαίνεται ότι θάνατος και ... Γερμανία πάνε πακέτο. Αφού αιμοτοκύλησαν τον κόσμο στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, αφού τον ξαναμάτωσαν ακόμα χειρότερα με το Β' παγκόσμιο Πόλεμο, δε λένε να ξεχάσουν τα χούγια τους. Παίζουν οικονομικά παιχνίδια με το ...θάνατο, για να μην αποκοπούν από τα προσφιλή τους σπορ του παρελθόντος, λέγε τα κρεματόρια, μαζικές εκτελέσεις, ολοκαυτώματα, κ.λ.π..
           Για όσους γνωρίζουν έστω και ολίγην ιστορία, το πράγμα μπορεί να μην είναι αναπάντεχο. Διότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν τη ψύχρα και το θάνατο μέσα στο DNA τους και δεν θα ήταν δυνατό βέβαια να αλλάξουν ιδιοσυστασία, όταν μάλιστα, με τα δάνεια και με τα χέρια άλλων, έχουν το πάνω χέρι στην Ευρώπη και, πού ξέρεις, μπορεί να ονειρεύονται μεγαλεία ενός Δ' Ράιχ!!

..............http://www.pierikoiantilaloi.gr

Όταν περισσεύει το θράσος, πλεονάζει η φαιδρότητα 14.02.2012   Γράφει ο Αίγειρος Διαβάστε το πλήρες άρθρο »

Ζητούνται αρμόδιοι 04.02.2012   Γράφει ο Αίγειρος Διαβάστε το πλήρες άρθρο »

Ένας ποιητής στην πόλη μας 06.12.2011   Γράφει ο Αίγειρος Διαβάστε το πλήρες άρθρο »

Οάσεις 14.05.2011   Γράφει ο Αίγειρος Διαβάστε το πλήρες άρθρο »

ΔΕΙΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
29.04.2011	ΘΩΜΑΣ Ο ΔΙΔΥΜΟΣ ο ...άπιστος, πιστός
27.04.2011	Τον έλεγαν Κωνσταντίνο Κουκίδη
07.04.2011	"Μνήμες Λαζαίων"
17.03.2011	"Κλείστε τα Σχολεία"
11.01.2011	Ηθική "επαναθεμελίωση"
04.01.2011	Ήρθε
17.12.2010	Ασημένια ντουβάρια
03.06.2010	Homo Misiens
02.03.2010	Εμ κερατάδες, εμ δαρμένοι
18.12.2009	Στην Ελλάδα τους έχουμε γραμμένους
20.11.2009	Το δίλημμα
23.06.2009	Κι όμως ...ήρθε!
09.04.2009	Ένας δικός μας άνθρωπος
04.04.2009	Οι Κροίσοι και η κρίση
06.03.2009	ΧΑΙΡΕ
29.01.2009	ΟΑΕΕ ...συνέχεια
28.01.2009	ΟΑΕΕ ή ιστορίες για αγρίους
19.06.2008	Οι υιοί του μπαμπά τους
16.05.2008	Υπεγράφη!!
21.03.2008	Tράβα απόψε!