«Ελλάς εν καμίνω»

Τους σχίσαμε….

        Δεν έχω καμιά πρόθεση να χαλάσω τη σούπα των κυβερνώντων που πανηγυρίζουν τη συμμόρφωσή τους  στις επιταγές του Σόιμπλε με καθυστέρηση δύο εβδομάδων «για επικοινωνιακούς λόγους» (κατά δήλωσίν του).

Ούτε ακόμα  να χαλάσω  και τη διάθεση του ελληνικού λαού, που πλέει πλέον σε πελάγη ευτυχίας και αισιοδοξίας, πληροφορηθείς ότι μέχρι το 2060, αυτός, τα παιδιά του, τα εγγόνια του και τα δισέγγονά του  θα πληρώνουν τις πολιτικές εκείνες που οδήγησαν στη πτώχευση της χώρας και την πολιτική εκείνων που συνεμορφώθησαν εις τας υποδείξεις των τοκογλύφων δανειστών, που θέλουμε να τους αποκαλούμε και εταίρους.

Πρέπει να είμαστε ευτυχείς που μας στραγγίζουν τα εισοδήματά μας, διότι έτσι συμβάλλουμε στην ύπαρξη πλεονασμάτων για να πληρώνουμε τόκους, ζώντας υπό καθεστώς επιτροπείας και όντας αποικία της Γερμανίας, όπως έγραψε και η  Politiko. Ευτυχέστατοι, εννοείται, διότι παρ’ όλα αυτά είμαστε Ευρωπαίοι εμείς και ζούμε στη ζώνη του ισχυρού νομίσματος, που λέγεται ευρώ.

Και βέβαια, πανηγυρίζοντας την επιτυχία, μιλούν για τον αγώνα που έδωσαν διαπραγματευόμενοι επί μήνες, δε μας λένε  ωστόσο, τι άλλο χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί, αν δεν διαπραγματεύονταν. Σε τελική ανάλυση δηλ. «ώδινεν  όρος και (δεν) έτεκε (ούτε) μυν».

Έτσι θα περάσει χαλαρά το καλοκαίρι, θα πάει ο κόσμος να κάνει κανένα μπάνιο, θα απομακρυνθεί από το πλυντήριο της καθημερινής τηλεοπτικής ανοησίας και θα νιώσει και εθνικά υπερήφανος πληρώνοντας τις δόσεις του φόρου και του επερχόμενου ΕΝΦΙΑ, γιατί θα συμμετέχει ενεργώς στην ανάπτυξη που …έρχεται.

Να την, να την πετιέται και αν τη δείτε πουθενά να το πείτε και σε μένα και σ’ όλους εκείνους της παλιάς σχολής, που όταν βάζουν  ένα λίτρο βενζίνη με 1,45 ευρώ, δηλ. 490 δρχ., πάει ο νους μας στην προ ευρώ εποχή που την πληρώναμε με 180 δρχ.

Αλήθεια, κάνατε ποτέ αναγωγή τις σημερινές τιμές σε εκείνες της εποχής του εθνικού νομίσματος; Πληρώσατε ποτέ, τότε, για ψωμί 250 δρχ., για μαϊντανό 170, για γάλα 440, για τσιγάρα 1500, για αστικό λεωφορείο 400 ή για γλυκύ βραστό 800;

Ναι, αλλά τώρα έχουμε δυνατό νόμισμα. Και λοιπόν; Το έχουμε. Κι ενώ καθημερινά λιγοστεύει στην τσέπη μας, οι τιμές των αγαθών τραβούν την ανηφόρα ή, στην καλύτερη περίπτωση, μένουν σταθερές.

Ναι, αλλά αν πάμε σε εθνικό νόμισμα, μας περιμένει το χάος!!! Γιατί, πώς θα αγοράζουμε προϊόντα από έξω, πώς θα παίρνουμε πετρέλαιο, ριγκάτο, γάλα(!), κρέας (!), αυτοκίνητα, λεμόνια (!), πατάτες (!) προσούτο, φάρμακα, αβοκάντο…..;

Μα, όπως τα αγοράζαμε και τότε, που είμασταν εκτός ευρώ. Και όπως τα αγοράζουν όλες οι εκτός ευρώ χώρες.

Μα εμείς δεν είμαστε αυτάρκεις, δεν παράγουμε, δεν..δεν…

Δηλαδή, τελικά το πρόβλημα δεν είναι ευρώ ή εθνικό νόμισμα, αλλά είναι πρόβλημα παραγωγής και ανάπτυξης. Γιατί η Ελλάδα ό,τι παράγει με το ευρώ (προϊόντα και υπηρεσίες) θα το παράγει με δικό της νόμισμα. Τα ευρώ είναι ξένο, ενώ το άλλο θα είναι δικό μας και θα είναι δικό μας εργαλείο ανάπτυξης.

Κι εκεί που τώρα περιμένουμε να έρθουν οι επενδυτές, σιγά μην έρθουν με τα μυαλά που κουλαντρίζουμε, εμείς θα  έχουμε τη δυνατότητα να γίνουμε νοικοκύρηδες σε ένα κυρίαρχο κράτος, αρκεί βέβαια να υπάρχουν ηγέτες γνώστες, ειλικρινείς και, προπαντός, έντιμοι, που θα μιλήσουν, θα δράσουν με μεθοδικότητα και θα μιλήσουν στο λαό με κρίση και αλήθεια.

Και με λογική. Μακράν από κείνα που ζήσαμε τόσα χρόνια, με θαλασσοδάνεια και διακοποδάνεια ή δάνεια (θυμηθείτε) για να παίξουμε στο χρηματιστήριο(!) όπως μας προκαλούσε με απαστράπτον χαμόγελο εκείνος, ο διάγων πλέον εις το Αφγανιστάν.

Δόξα τω θεώ η πατρίδα έχει και χώμα και νερό και θάλασσα και ορυκτά αποθέματα και ήλιο (αρκεί να σταματήσουν να τον κρύβουν με τις ουρές τους εκείνα τα περίεργα αεροπλάνα που γεμίζουν τον ουρανό μας). Κι έχει ακόμα μέγα αριθμό μορφωμένων νέων ανθρώπων που διαθέτουν  και το ερευνητικό και το εμπορικό δαιμόνιο, που μαζί με το ελληνικό φιλότιμο θα μπορούσαν να κάνουν θαύματα.

Έχει, και μπορεί μόνη της, χωρίς νταβανζήδες εταίρους να αναπτύξει το δικό της πλούτο και να κάνει τη ρήξη και την ανατροπή.

Δύσκολο, ναι. Σίγουρα όμως, η μόνη λύση.

Η σφηκοφωλιά

        Αντέδρασε ένας καλός μου φίλος με την αποστροφή μου στο προηγούμενο σημείωμα, ότι τα δεινά του ελληνικού λαού δεν πρόκειται να σταματήσουν όσο είμαστε μέσα στη σφηκοφωλιά του ευρώ.

            Και αντέδρασε με το γνωστό αφορισμό «αλίμονό μας , αν βγούμε από το ευρώ!», που τον ακούμε  από την πρώτη ημέρα της «σωτηρίας» μας, από τότε δηλ.  που ο Γιωργάκης μας έμπασε στο μνημόνιο. Ή ευρώ, λένε, ή χάος. Έκτοτε όλη  η πολιτική (υποτιθέμενη) ηγεσία μετά των ηγετίσκων (αυτοαποκαλούμενων σωτήρων), σε αρμονική σύζευξη με τη μάζα μεγάλων και μικρών δημοσιογράφων, σχίζουν άπαντες τα ιμάτιά τους και βγάζουν σπυράκια σαν ακούουν την αντίθετη άποψη, την επιστροφή  σε εθνικό νόμισμα.

            Το ότι, βέβαια, εκεί πηγαίνει το πράμα, είτε το θέλουμε είτε δεν το θέλουν, μοιάζει να είναι αναπόφευκτο.

            Ταμπού λοιπόν το ευρώ και «μη μιλάτε για εθνικό νόμισμα». Γιατί, αν βγούμε από το ζηλευτό νόμισμα, έρχεται η καταστροφή. Ενώ τώρα, η ανάπτυξη τρέχει από τα μπατζάκια μας. Δεν πτωχεύσαμε, απλώς πτώχευσε η τσέπη των πολλών, εκτός, εννοείται, των βολεμένων της εκάστοτε πολιτικής νομενκλατούρας.

            Οι μισοί Έλληνες νιώθουν τη φτώχεια στο πετσί τους (αυτό δεν είναι δικό μου, είναι το γνωστό μοτό των επαγγελματιών της πολιτικής και από κοντά συνδικαλιστών που αγωνίζονταν πάντα για το «πετσί» τους). Ευρώ, και τα λουκέτα  φιγουράρουν  σε πόρτες των μαγαζιών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, ευρώ με εκατοντάδες χιλιάδες νέους Έλληνες να φεύγουν στο εξωτερικό για δουλειά και να έχεις από πάνω και τον Καζάκο να τους αποκαλεί προδότες, μόνο που μας κούνησε το δάχτυλο, αλλά δε μας είπε πόσα τσεπώνει το μήνα ο ίδιος χύνοντας τον ιδρώτα του στο παλκοσένικο.

Ευρώ κι ας αυξήθηκαν οι αυτοκτονίες, ευρώ, ευρώ με την ανεργία στο 30 %.  Και ευρώ των μνημονίων, ευρώ της  ψευτιάς και της …παπαριάς. Ευρώ της υποθήκευσης της χώρας για 99 χρόνια. Ευρώ του κόφτη των συντάξεων και των μισθών, των μέτρων και των αντίμετρων. Ευρώ και θέλουν να ξεχνάμε πως οι απόγονοι των Ναζί χρωστάνε στην Ελλάδα το κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές αποζημιώσεις.

Ευρώ των ατέρμονων διαπραγματεύσεων με τοκογλύφους ολκής, τάχατες φίλους και εταίρους. Ευρώ κι ας λένε τα δικαστήρια ό,τι θέλουν για τα αντισυνταγματικά μέτρα φόρων και κρατήσεων.

Ευρώ, είμαστε Ευρωπαίοι εμείς, του Σόιμλε, της Μέρκελ, του Μοσχοβισί και του Ντράγκι, του Γιούγκερ και του Ευκλείδη, που παραδίδει μαθήματα ελληνικής γλώσσας.

Ευρώ της Fraport και των ιδιωτικοποιήσεων, αλλά και των συνεχώς ερχομένων και μηδέποτε αφικνουμένων επενδύσεων. Ευρώ των αγορών και των πανωτοκίων του Τόμσεν και των λοιπών αρπαχτικών.

Ευρώ των συσσιτίων, ευρώ των κατασχέσεων  και των μπατιριμένων ασφαλιστικών Ταμείων, αλλά και ευρώ των έτοιμων  (για μετάφραση στα ελληνικά) νομοσχεδίων.

Ευρώ επειδή το «μετά» δηλ. η ρήξη και η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, σείεται πάνω από το κεφάλι μας από τους εραστές των μνημονίων, ως μπαμπούλας, ως επιλογή εθνικής καταστροφής και χρεωκοπίας. Γιατί, τώρα δεν έχουμε χρεοκοπήσει; Ναι, έχουμε όμως σκληρό νόμισμα, δυνατό εργαλείο ανάπτυξης, νά την έρχεται εδώ και χρόνια από το …Καστελόριζο κίνησε. Γιατί αργεί; Δεν έχει σημασία. Φτάνει που είμαστε στο…ΕΥΡΩ.

Αφού λοιπόν, έτσι μας αρέσει, ας δούμε και το «χάος» που θα μας φέρει   το εθνικό νόμισμα, ξορκισμένο νά ‘ναι.

Στο …επόμενο.