«Ελλάς εν καμίνω»

           «αξιολόγηση», όπως λέμε ταφόπλακα

Απ’ εδώ και πέρα θα τρέμει το φυλλοκάρδι μας όταν ακούμε τη λέξη «αξιολόγηση». Είναι  το κερασάκι στην τούρτα των μνημονίων, στα οποία μας οδήγησαν  πολιτικοί  αεί ψεύστες  και απατεώνες. Γιατί  οι λέξεις χάνουν το νόημά τους, όταν η φορομπηχτική πολιτική, (και μάλιστα η αριστερή, που αποδεικνύεται χείρων της νεοφιλελεύθερης), βαφτίζεται αξιολόγηση.

 Δηλ. της αποδίδεται μια αξία, που θα μας κάνει ικανούς ως χώρα να βγούμε από την κρίση. Τώρα γιατί, με την ίδια πολιτική, δηλ. με το στράγγισμα του  εισοδήματος του λαού, τόσα χρόνια, όχι μόνο δεν το καταφέραμε, αλλά βυθιζόμαστε μονίμως  και βαθύτερα στο τέλμα της κρίσης; Ε, γι αυτό φταίνε οι …προηγούμενοι.

Στα απλά ελληνικά, λοιπόν, αξιολόγηση σημαίνει να βρω την αξία μια διαδικασίας, αν έχει ή όχι θετικό αποτέλεσμα για την επίτευξη ενός σκοπού. Κιόλας, αυτό το αποτέλεσμα έχει να κάνει και με τα μέσα που χρησιμοποιούνται για το σκοπό αυτό. Που σημαίνει ότι και τα μέσα αξιολογούνται.

Ωστόσο, εδώ και μήνες μας λένε, θα κλείσει, όπου νάναι κλείνει, θα την κλείσουμε… Κι έρχονται οι κηδεμόνες, και τρώνε και  συσκέπτονται του καλού καιρού στις σουίτες του Χίλτον,  με έξοδα του ελληνικού λαού, και αρνούνται να την κλείσουν, εκβιάζοντας για νέα μέτρα. Και χωρίς να αναφερθούν στο αποτέλεσμα, (γιατί βέβαια  έχουν μάτια και βλέπουν, ότι με τη μέθοδο τους πέτυχαν μόνο τρύπες στις τσέπες του κοσμάκη και μια τρύπα στο νερό), επιμένουν στην ίδια  δοκιμασμένη μέθοδο της φτωχοποίησης δια των περικοπών  μισθών και συντάξεων και διά της φορολογίας.

Και οι δικοί μας, τι κάνουν; Ω, συσκέπτονται, συνδιαλέγονται σκυφτοί και μοιραίοι, δέχονται τελικά μία από τα ίδια και χειρότερα. Eίναι όμως ( ή παρουσιάζονται) πανευτυχείς διά την επιτυχίαν, τόσο πολύ που μερικές φορές λυπούνται μέχρι δακρύων, που, για το καλό μας, ενέδωσαν και παίρνουν τα σκληρά μέτρα. Κι ενώ έλεγαν ότι ούτε ευρώ δεν θα φύγει από την τσέπη μας, προφανώς  λέγαν την αλήθεια, μόνο που εν τη ρύμη του λόγου τους, τους ξέφυγε  η λέξη «ένα». Ούτε ένα ευρώ ήθελαν να πουν, εννοώντας ότι εκατοσταριές ευρώ είναι αποδεκτές.

Το έφεραν ωστόσο με τρόπο, σοφό έως πονηρό και δοκιμασμένο, σαν τον κόφτη του Κατρούγκαλου. Ναι, μέτρα για ξεζούμισμα της τσέπης αρχής γενομένης από τους απόμαχους της εργασίας, αλλά μετά…από δύο χρόνια!!! Και, για να γλυκάνουν το χάπι, θα πάρουν και αντίμετρα.

Αυτά κιόλας είναι που δεν αντέχουν σε καμιά λογική, απ’ όπου και να τα πιάσεις. Το παραμύθιασμα πάει σύννεφο. Αλλά γι αυτά τα περίφημα αντίμετρα, την άλλη Τρίτη.

Μόνο … που σκέφτομαι, τελειώνοντας, τον κύριο Πρόεδρο, που  προ καιρού χαρακτήρισε πρωτόγνωρη την απαίτηση των δανειστών, λέγοντας ότι  «παρόμοια απαίτηση προληπτικών μέτρων δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ στην ευρωπαϊκή ιστορία και σημείωσε ότι τέτοιες πιέσεις δεν συνάδουν με τον ευρωπαϊκό ιδεώδες.».

Πώς  (κ. καθηγητά του Συνταγματικού Δικαίου) εξοχώτατε κ. Πρόεδρε, θα βάλετε την υπογραφή σας κάτω από έναν τέτοιο Νόμο; Και το έρμο το ευρωπαϊκό  ιδεώδες τι είναι, λάστιχο;