ΑΙΓΕΙΡΟΣ1

«Eλλάς εν καμίνω»

       

Το ιστορικό γεγονός

και τα κολακευτικά ανδράποδα

          Τούτες τις μέρες που συντελέστηκε η πρώτη φάση του ξεπουλήματος της πατρώας γης της Μακεδονίας μας, ο ευτραφής υπογράψας υπουργός χρησιμοποίησε επανειλημμένως   στίχους του Καβάφη, στον οποίο, κατά δήλωσιν παρατρεχάμενου δημοσιογράφου, έχει ιδιαίτερη αδυναμία. Παράλληλα δεκάδες βουλευτές εμφανίστηκαν  στην τηλεόραση, σε εφημερίδες και ραδιόφωνα, αλλά και στη Βουλή, και με ρυθμό εμετικό (όρα και τον σπουδογελοίο βουλευτή) αναφέρθηκαν στη συμφωνία. Την οποία χαρακτήρισαν «ιστορικό γεγονός», στη στανική προσπάθειά τους να πείσουν το λαό ότι η συμφωνία αυτή είναι μέγα καλό για την Ελλάδα.

            Καβάφης και ιστορικό γεγονός, το θέμα μου σήμερα. Ο μεγάλος, λοιπόν,  ποιητής, ο πάντα επίκαιρος, δεν έγραψε για το μεγάλο ναι, αλλά για το μεγάλο ΟΧΙ. Προφανώς ο υπουργός, περιχαρής διά το επικείμενο κατόρθωμα (κατά  πως λέει ο λαός,  θέλει η ….να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει),  έκανε λαθροχειρία στους καβάφιους στίχους και μετέτρεψε το ΟΧΙ σε ένα μεγάλο ΝΑΙ, από μας  προς τον ομόλογό του των Σκοπίων.

Ώρα, επομένως, να του θυμίσω και τους παρακάτω στίχους του Αλεξανδρινού:

Οι άφθονοι έπαινοι και οι κολακείες

εις όλους μοιάζουν: Όλοι είναι λαμπροί

ένδοξοι, κραταιοί, αγαθοεργοί.

Κάθε επιχείρησίς των σοφωτάτη.

για να πάω , έτσι, στο ιστορικό γεγονός, που πιπιλίζουν ως καραμέλα οι πολιτικοί ταγοί (λέμε τώρα) της συμπολίτευσης, περιχαρείς κι αυτοί αναλόγως και πλειοδοτούντες εις την κομματική νομιμοφροσύνη.

            «Ιστορικό γεγονός» το χαρακτήρισαν, έχοντας για ακόμα μια φορά πνιγεί μέσα στο ναρκισσισμό τους και, αυτοθαυμαζόμενοι, θεωρούν εαυτούς προσωπικότητες ικανές να σταματούν ή να τρέχουν την Ιστορία, οσάκις οι ίδιοι θα το θελήσουν. Έτσι κραδαίνουν τη στερεότυπη φράση «είναι ένα ιστορικό γεγονός» σε κάθε απόφασή τους που προτείνουν για ψήφιση ή την ψήφισαν.

            Είναι τόση η κομπορρημοσύνη  τους αλλά και η ιστορική τους απαιδευσία, - εδώ δεν ήξεραν τι εστί Ίλιντεν - που νομίζουν ότι η ιστορία έχει έτοιμο τον στέφανο της δόξας για να τους περιβάλλει  όχι στο μέλλον, αλλά εδώ και τώρα. Δουλόφρονες και τιποτόφρονες (δεν έχουν το Θεό τους άλλωστε, κατά δήλωσίν τους) μολύνουν και αυτόν το χώρο της βουλής, ακόμα και με τη χρήση μέσα σ’ αυτήν σλαβικής λαλιάς για ελληνικές λέξεις.

            Τσανακογλείφτες  ευρωπαίων εταίρων μιλούν για ιστορικό γεγονός νομίζοντας ότι ο λαός θα το χάψει. Τι χαρές, τι συγχαρητήρια, τι βραβεία, «τι καλά παιδιά που είστε», όλα ακούστηκαν και έρχονται από την Εσπερία, απ’ όλους εκείνους δηλ. που μέχρι χτες ήταν στυγνοί δανειστές  και απεχθείς τοκογλύφοι. «‘Έχαιρε γαρ κολακευόμενος…» λέει ο Αισχίνης για κάθε τύραννο.

            Κι ακούγοντας αυτά χωρίς προβληματισμό, πιστεύουν και οι ίδιοι πως κι αν ακόμα η ιστορία του σήμερα δεν τους ανταμείψει δεόντως, σίγουρα ο ιστορικός του μέλλοντος θα πέσει στην παγίδα από τις αναθυμιάσεις του λιβανωτού που αναδύεται μέσα από τα βίντεο και τις εφημερίδες.

            Λένε πως η ιστορία διδάσκει, αλλά είναι και αδέκαστη. Πως κρίνει δηλ. αλάθητα, όσα  οι άνθρωποι, είτε ως άτομα είτε ως κοινωνικά σύνολα έπραξαν σε μια περασμένη εποχή. Είναι αυτό που αλλιώς το  λέμε, ότι αξιολογεί και καταχωρίζει στις χρυσές ή στις μελανές σελίδες της. Μπορεί δηλ. να αποδειχτεί πράγματι ένα γεγονός ιστορικό, αλλά από την αρνητική του πλευρά. Μόνο που τότε πια θα είναι πολύ αργά, μιας και θα το έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά.

            Μακάρι να πέφτω έξω.