ΑΙΓΕΙΡΟΣ1

EΛΛΑΣ   ΕΝ ΚΑΜΙΝΩ

Λέσβος η πολύπαθη, η πανέμορφη

Τώρα που ετοιμάζομαι να φύγω, θα το είχα βάρος στη ψυχή αν δεν  έγραφα δυο λόγια πρόκληση και πρόσκληση για το νησί, που το  ταρακούνησε άσχημα ο εγκέλαδος, λες και το γουρσούζεψαν όλοι εκείνοι οι μεγαλόσχημοι ηγέτες και ηθοποιοί που ήρθαν πέρυσι και με τις μεγαλόστομες και ξενόγλωσσες  ευχές και λαλιές τους  θέλησαν  το παίξουν, κι αυτοί, αλληλέγγυοι.

Πιστός λοιπόν, στο ετήσιο καλοκαιριάτικο ραντεβού με το νησί μου, την αγάπη μου, το νησί της Σαπφούς και του Αλκαίου, του Μυριβήλη και του Εφταλιώτη, του Ελύτη και του Θεόφιλου,  τώρα τραβάω πάλι – δόξα τω Θεώ – για τη Λέσβο των ονείρων μου,

Όχι πως δε μ’ αρέσει η Πιερία, το έχω πει και γράψει τόσες φορές. Κεραυνό να ρίξει του Όλυμπου ο Ρήγας να με κάψει. Όμως πώς να το κάνουμε; Όσο τα χρόνια στοιβάζονται στις πλάτες μας, τόσο η νοσταλγία και οι πρωτινές μας οι αγάπες,  μας πληγώνουν ηδονικά.

Ναι, λαχταρώ το πράσινο λαδί της ελιάς, που κατεβαίνει ίσαμε στο κύμα δίπλα. Λαχταρώ το άσπρο βότσαλο της ακρογιαλιάς των Μυστεγνών, του χωριού μου. Λαχταρώ να ανάψω το κεράκι μου στον Ταξιάρχη και στον Άγιο Ραφαήλ.

Λαχταρώ να μπω στη βάρκα φίλων μου κι εκεί στα ανοιχτά,  αγναντεύοντας τα βουνά της Μικρασίας από τη μια  και την απεραντοσύνη των ελαιώνων της Λέσβος από την άλλη, να ψαρέψουμε  ταπεινά ψάρια, κι ύστερα να βγούμε και να μας τα ρίξουν στο τηγάνι και να τα τιμήσουμε  δεόντως, τη συνοδεία λεσβιακού ούζου μοναδικού.

Κι αναλογίζομαι,  ψαρεύοντας εκεί μεσοπέλαγα, την ώρα που πέφτει ο ήλιος, να ακούσω το «Φως ιλαρόν…» από τη γνήσια αυθεντική φωνή του Φώτη, του μοναδικού  εδώ και σαράντα χρόνια ψάλτη του μοναστηριού του Αγίου Ραφαήλ.

Γιατί, τούτο το νησί έχει ακόμα αρκετά από εκείνα τα απλά και ανόθευτα, όσο κι αν προσπαθεί να τα μπασταρδέψει ο «πολιτισμός» της κατανάλωσης και ο πολυπολιτισμός της παγκοσμιοποίησης.

Να πας. Να δεις θάλασσες γάργαρες και κολπίσκους γραφικούς. Να νιώσεις τις πατούσες σου να καίγονται πάνω στα βότσαλα και τις λίτρες  της ακροθαλασσιάς, να δεις αιωνόβια λιόδεντρα  σκαρφαλωμένα στις βουνοκορφές ή ν’ απορείς πώς καταφέρνουν και τα βγάζουν πέρα με τις ρίζες τους μέσα στο αλμυρό νερό.

Να πας, να περπατήσεις και να ανασάνεις τον αγέρα που μοσχομυρίζει ρίγανη και λιόφυλλο ξερό. Να κάτσεις παρά θίν’ αλός, που λέει ο λόγος, με φίλους  παλιούς κι αγαπημένους και να τραβήξεις  τα ούζα σου με λιαστό χταπόδι ψημένο στα κάρβουνα. Και με σαρδέλες Καλλονής βέβαια.

Και να βλέπεις και τον ήλιο στη δύση του, κατακόκκινο να κάνει βουτιά στο πέλαγος. Κι αν τύχει και είναι κι Αύγουστος θα δεις εκείνο το ολόγιομο φεγγάρι, τη λεσβιακή σελάνα, να σε μαγεύει με το μέγεθος και με το χρώμα της.

Να δεις, αν θέλεις, χορούς απτάλικους και καρσιλαμάδες και να σε φέρει πίσω κανένας σκοπός και στίχος μικρασιάτικος!

Έλα να δεις ένα μαύρο Ταξιάρχη έτοιμο να σου μιλήσει και να προσκυνήσεις την Παναγιά την Αγιασώτισσα.

Να καμαρώσεις μεράκια παλιών τεχνιτών σε σπίτια και κτίρια παραδοσιακά και να δεις μαζί δέντρα προϊστορικά απολιθωμένα, πέτρινα γιοφύρια και κάστρα μεσαιωνικά. Και να δροσιστείς σε πευκώνες και σε νερά τρεχούμενα. Και καταρράχτες θα βρεις ακόμα, αν το ψάξεις.

Έλα  να ακούσεις το γκιώνη να κλαψουρίζει μέσα στη νύχτα,  να έχεις τους γλάρους παρέα σε φιλικές ακρογιαλιές, να σε ξυπνήσουν  τα πρωινά οι δεκοχτούρες και σπουργίτια.

 Θα δεις και σκίουρους να τρέχουν μες τα πόδια σου και φιλικές αλεπούδες να  κυκλοφορούν  σχεδόν  αμέριμνες.  Και γαϊδούρια βέβαια! Υπάρχουν ακόμα τα      « συμπαθή εκείνα ζώα» κατά τον Καβάφη.  Original  γαϊδούρια, που δεν έχουν καμιά σχέση με εκείνα του Συντάγματος και του Κολωνακίου. Έλα!

                                                          

Υ.Γ. Μόλις άνοιξα το υπολογιστή για να στείλω  τούτο το κείμενο στην εφημερίδα, πληροφορήθηκα ότι ο Πάπας έστειλε 50.000(!) € για τους σεισμόπληκτους της Λέσβου. Πω, πώ!! Καταξοδεύτηκε ο άνθρωπος.