ΑΙΓΕΙΡΟΣ1

«Eλλάς εν καμίνω»

Το Πάθος και τα πάθη μας

Πέρασε για άλλη μια φορά η Εβδομάδα του Πάθους, ήρθε και πάλιν η Ανάσταση, και, ιδού ξαναβρίσκουμε το ρυθμό μας επανερχόμενοι στα γνωστά άλλα  πάθη μας, τα οποία έχουν να κάνουν με την καταχνιά που έχει σκεπάσει εδώ και χρόνια τη χώρα μας.

Κιόλας άρχισαν  (συνεχίζοντας) να μας γανώνουν τα αυτιά δημοσιογράφοι αναλυτές, με τις δηλώσεις του Ερντογάν, του Μπιναλί, του Ζάεφ και των λοιπών (υποτιθέμενων) εταίρων μας  της Δύσης. Παράλληλα θα δούμε τους εδώ δικούς μας  να ξιφουλκούν με λεονταρισμούς και χαρακτηρισμούς ήκιστα εκτονωτικούς του εκρηκτικού κλίματος που δημιούργησε ο κακός γείτονας, τη στιγμή που η όλη κατάσταση στην Ανατολ. Μεσόγειο μυρίζει μπαρούτι.

Θα τα συνηθίσουμε και πάλιν όλα αυτά, όλα τα γνωστά πάθη μας,  όπως ακριβώς συνηθίσαμε «άβουλοι και μοιραίοι» κατά τον ποιητή, αυτόν τον καταιγισμό των μνημονίων, όλους τους αναστεναγμούς της τσέπης μας, όλα τα παιδιά μας που έφυγαν για να ζήσουν αλλού, όλες τις ληστείες και τους προπηλακισμούς αδυνάτων και διαμαρτυρομένων. Θα συνηθίσουμε να ….κοιμόμαστε, όπως ακριβώς το θέλουν οι ταγοί της εξουσίας.

Σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον, πώς να κουβεντιάσει κανείς για την ιδανική κοινωνία που μας πρότεινε με το λόγο  Του και την Ανάστασή Του. Άντε να ανοίξουν τα μάτια της ψυχής για να συλλάβεις το νόημα της Θείας Τραγωδίας  και να νιώσεις πως ό,τι ήθελε να μας πει Εκείνος, μας το είπε τόσο τραγικά ώστε θα έπρεπε όλους να μας πείσει.

Εμείς απλώς το παίζουμε ψευτολυπημένοι το Μεγαλοβδόμαδο και περιμένουμε πως και πώς να έρθει η Ανάσταση, για να πάνε τα ντέρτια κάτω.

Διότι οι καλοί άνθρωποι φρόντισαν να συνδέσουν τις  τραγικές στιγμές της κατηγορίας και της Σταύρωσης με τα δικά τους μέτρα, ώστε να λυπηθούν, να αγανακτήσουν για τον άδικο θάνατό Του, να ακολουθήσουν με καταφανή θλίψη το θεϊκό ξόδι, αλλά τελικά να γιορτάσουν με ξέφρενο τρόπο το Χριστός Ανέστη.

Υπάρχει εξάλλου και  η γνωστή δικαιολογία,  που είναι  η  κατά λέξη ερμηνεία  μιας προτροπής από τη θαυμάσια ευχή του Χρυσόστομου, που ακούγεται μια φορά το χρόνο, με τη λήξη της αναστάσιμης λειτουργίας του Μ. Σαββάτου. Τη ξέρουμε, μολονότι  οι πιο πολλοί, μόλις ακουστεί το Χριστός Ανέστη,  τρέχουμε στο σπίτι, όπου μας περιμένει  η τράπεζα γεμάτη. Στην ευχή αυτή, γίνεται λόγος για  τον Άδη που «επικράνθη» αλλά  - εδώ είμαστε - και για την τράπεζα που είναι γεμάτη με όλα τα καλά για «νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες».

Χριστός Ανέστη!!!